ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

"Διεθνής Οικονομική Κρίση"....



$$
$$$$
$$$$$$
$$$$$$$$
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$


$$$$$$$$hhhhhhhhhhhhhh

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Ο "βιβλιοπώλης της υπόγας" - Μανώλης Μπαρμπουνάκης (1932 - 2010)

Εφτασε στο τέλος το "μεγάλο της ζωής του ταξίδιον" έπειτα από παραπάνω από μισό αιώνα παρουσίας εκεί στη θρυλική υπόγα της Αριστοτέλους, στη Θεσσαλονίκη, ο Μανώλης Μπαρμπουνάκης, ο πρώτος Ελληνας βιβλιοπώλης που «θεσμοθέτησε» τις παρουσιάσεις βιβλίων από τους ίδιους τους συγγραφείς.

«Ενα τίποτα είναι ο θάνατος: 
όταν υπάρχουμε εμείς, ο θάνατος είναι απών 
και 
όταν ο θάνατος είναι παρών,
δεν υπάρχουμε εμείς».
(Μανώλης Μπαρμπουνάκης) 

Το ταξίδι του περιλάμβανε αρκετούς σταθμούς όπου ανακατεύονταν βιβλία, εξώφυλλα, συγγραφείς μα και πιστοί αναγώστες που καθημερινά κατέκλυζαν το «Κατώι» ένα χώρο "δέκα σκαλιά κάτω από τη γη" - εξ ου και το παρατσούκλι του...."ο βιβλιοπώλης της υπόγας".....

«Στη χούντα, πολλά βιβλία δεσμεύονταν, η αγορά ήταν περιορισμένη», αλλά ήταν η εποχή που οι δύσκολες καταστάσεις τον έφεραν κοντά με σπουδαίους ανθρώπους. Ανάμεσα τους ο Μενέλαος Λουντέμης, «ένας ευαίσθητος, πανέξυπνος άνθρωπος, λάτρης της ζωής, που έφυγε ταλαιπωρημένος, αλλά διψασμένος για ζωή και αγάπη», ο Μάνος Κατράκης που σφράγισε τη βαθιά του φιλία με κουμπαριά, ο Κίτσος Τεγόπουλος που «στάθηκε παλικαρίσια κοντά του σε πολύ δύσκολους καιρούς».

Ο Μανώλης Μπαρμπουνάκης γεννήθηκε την 10 Νοεμβρίου του 1932 στα Περιβόλια Ρεθύμνου Κρήτης. Εγκατέλειψε το χωριό του τον Οκτώβρη του '50 έφηβος γύρω στα 17 για να μείνει αρχικά στην Αθήνα και από τις 5 Οκτωβρίου του 1959 να εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη που τότε φάνταζε σαν την Αμερική στα μάτια της κυρά Λένης, της μάνας του. 

"Γεννήθηκα στο Ρέθυμνο (στου Κόρακα την Καμάρα) το 1932. Eνώ πήγαινα στο δημοτικό σχολείο, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, έβοσκα ξυπόλητος και τα πρόβατα της οικογένειάς μας. Ήμασταν μια οικογένεια με επτά παιδιά. Ζούσαμε όχι με ανέσεις αλλά με λίγα χρήματα και πολλή αγάπη. Ο ένας πρόσεχε πάντα τον άλλο. Μόλις τελείωσα το τότε γυμνάσιο (1950), πήγα στην Αθήνα να σπουδάσω. Μαζί με τις άλλες σπουδές, δούλευα στο εργοστάσιο (Υφαντουργείο) του Μποδοσάκη, στα Άνω Πατήσια. Ξυπνούσα στις 5 το πρωί. Επειδή τα υφαντουργεία στην Ελλάδα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο ο εργοστάσιο έκλεισε. Από μικρός μου άρεσαν τα βιβλία και ήταν η τύχη μου που γνωρίστηκα με το Σταύρο Μπίρη. 'Έτσι άρχισε η σταδιοδρομία μου (1958) στα βιβλία. Μετά από ένα χρόνο (1959) οι εκδότες, ο Γκοβόστης και ο Μπίρης, μ' έστειλαν ως αντιπρόσωπό τους εδώ, στη Θεσσαλονίκη. Ένα μικρό δωμάτιο του 2ου ορόφου στην οδό Φραγκίνη (στα Λουλουδάδικα), αποτέλεσε το πρώτο μου γραφείο, που χωρισμένο μ' ένα ξυλοτέξ, ήταν και το μέρος που κοιμόμουν. Έπειτα από λίγο καιρό, πήρα ένα μεγαλύτερο γραφείο στον 4ο όροφο, χωρισμένο κ ατό με ράφια από βιβλία.
1962. Διαμερισματάκι στην οδό Τσιμισκή 64, μεσώροφος, όπου έμενα και πάλι μαζί με τα βιβλία μου.
1964. Το πρώτο μου βιβλιοπωλείο στην Αριστοτέλους 4, όπου ήταν και το μοναδικό βιβλιοπωλείο της περιοχής.

1965. Το δεύτερο βιβλιοπωλείο μου στην Εγνατία 156. 
1980. Το Κατώι του Βιβλίου.
1985. Το Σπιτάκι του παιδιού, που ήταν καθαρά παιδικό βιβλιοπωλείο, μοναδικό στην Ελλάδα.

Το 1959 άρχισε αν εργάζεται ως αντιπρόσωπος ενός εκδοτικού οίκου μέχρι να φτιάξει τον δικό του εκδοτικό οίκο. «Ημουν ο πρώτος στην Ελλάδα που ξεκίνησα εκδηλώσεις για το βιβλίο», καυχιέται. Από το υπόγειο, όπου πέρασαν ο Φρέντυ Γερμανός, ο Μουρσελάς, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Νίκος Μπακόλας, η Μαλβίνα, η Αλίκη Βουγιουκλάκη...Οι φωτογραφίες τους πάνω από τα σκονισμένα ράφια, τραβηγμένες από τον ίδιο, βεβαιώνουν «του λόγου το ασφαλές» και παραπέμπουν σε ένδοξες στιγμές του υπογείου.

Στο "Κατώϊ" του (όνομα και πράμα) μεταξύ μεσημεριανού ύπνου και τσικουδιάς έδινε τροφή σε συζητήσεις με σημαντικές προσωπικότητες των γραμμάτων, των τεχνών, της πολιτικής ενώ που και που τη συζήτηση και τις μαντινάδες που απήγγειλε τα διέκοπταν τα κραξίματα των παπαγάλων του. Οι μαντινάδες που έγραφε εκδόθηκαν σε τρεις μικρούς τόμους, ενώ τα τελευταία πέντε χρόνια μια μαντινάδα του φιλοξενούνταν κάθε εβδομάδα στον «Αγγελιοφόρο της Κυριακής».

«Οι Ελληνες ποτέ δεν αγόραζαν βιβλία. Πρώτα σκέφτονται το ταβερνάκι και τη διασκέδασή τους και μετά το διάβασμα. Ετσι ήταν πάντα κι έτσι παραμένει. Η μόνη διαφορά από παλαιά είναι ότι τότε υπήρχαν περισσότεροι αναγνώστες νεαρής ηλικίας ...» έλεγε...

Σε ηλικία 77 ετών άφησε τη τελευταία του πνοή.....
Μέχρι τελευταία σαν τον ρωτούσες ποιές είναι οι εμπιερίες που αποκόμισε από τη μακρόχρονη διαδρομή του στον χώρο του βιβλίου απαντούσε με παράπονο....

......"Ψάχνω να βρω ανθρώπους" ....... 

«Δουλεύω μέχρι τώρα -μαζί με το στρατό- 56 χρόνια αδιάκοπα. Το τι έφτιαξα σε μια γενιά, θα το κρίνουν οι άλλοι. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος σε καμία οργάνωση, κόμμα ή κάστα και δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους από το χρώμα, τη φυλή ή τη θρησκεία... 

Το 1965 στην έκδοσή μου το "Ασμα Ασμάτων" σε μετάφραση Γιόσεφ Ελιγιά, έγραψα σε μια αφιέρωση: .

..και σ' όσους αγωνίζονται και άξια πεθαίνουν....
.....σε όποια φυλή κι αν ανήκουν....
.....όπου κι αν μένουν....
.....και σε όποια πίστη κι αν είναι δοσμένοι!...» 

(Μανώλης Μπαρμπουνάκης, «Μαντινάδες Γ'»).

"Έσβησ' ο λύχνος κι η νυχτιά
μας σκέπασαν σκοτάδια
ψάχνουμε φως μα πουθενά
δε δείχνουν τα σημάδια" 
("Μαντινάδες Α΄", σελ. 31)

Στη ζωή μου γνώρισα πολλούς.
Άλλους μικρούς κι άλλους μεγάλους. 
Άλλοι άξιζαν, άλλοι όχι.
Άλλοι με βοήθησαν και με βοηθάνε, άλλοι το αντίθετο. 
....Αυτά.... 

*Τα δύο βιβλία με τις μαντινάδες του Μανόλη Μπαρμπουνάκη, διατίθενται κεντρικά, για την Αθήνα:
Αθανάσιος Χρηστάκης, Ιπποκράτους 10-12, τηλ. 2103639366 
και 
για τη Θεσσαλονίκη, 
Αριστοτέλους 4, τηλ. 2310278910 και 2310228682.

* Η κηδεία του θα γίνει σήμερα στις 12 το μεσημέρι από την εκκλησία της Νέας Παναγίας (περιοχή Ηλύσια) στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. 

Στ

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Στη Γαλλία άνοιξε το πρώτο γυμναστήριο του νου....!!!! (ή "the greek way of living")


Θέλετε να ασκήσετε τη μνήμη, τη φαντασία και τις άλλες γνωστικές λειτουργίες του εγκεφάλου σας???? Τότε να πάτε σε.....γυμναστήριο!!!!! Αυττό μας λένε οι Γάλλοι. 

Ανοιξε λέει το πρώτο γυμναστήριο του νου στη Γαλλία (περισσότερες πληροφορίες εδώ

Μία από τις ασκήσεις περιλαμβάνει επισκέψεις σε ιστορικά μνημεία, όπως τα κοντινά ανάκτορα στις Βερσαλλίες, συνοδεία ξεναγού. Επειτα οι συμμετέχοντες, που πληρώνουν 25 ευρώ για κάθε ώρα  (!!!!) πνευματικής γυμναστικής, προσπαθούν να θυμηθούν τι είπε ο ξεναγός. Σε μια άλλη εξόρμηση, τα μέλη της ομάδας καλούνται να μελετήσουν και να κρατήσουν στη μνήμη τους πίνακες του Μονέ. Μια τρίτη άσκηση απαιτεί την αποστήθιση ενός ποιήματος. 

Διαβάζοντας το άρθο μου δημιουργήθηκαν τρεις σκέψεις :

Η πρώτη είναι θετική : Φαίνεται πως κάποιοι συνειδητοποίησαν πως η ανθρωπότητα βαίνει προς ένα μέλλον αποχαύνωσης και αποβλάκωσης και επιθυμούν να την αφυπνήσουν αφού κάθε επίσκεψη σε ένα ιστορικό μνημείο δεν παύει ποτέ να σου προσφέρει το ερέθισμα να μάθεις κάτι, να αναζητήσεις περισσότερες πληροφορίες είτε για το ίδιο το μνημείο (αισθητική σκοπιά) είτε  για το πολιτισμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτό δημιουργήθηκε (ιστορική σκοπιά).

Η δεύτερη σκέψη είναι πονηρή: Γιατί δηλαδή να χρειάζεται κάποιος καθοδήγηση προκειμένου να επισκεφτεί ένα ιστορικό μνημείο και να μην πάει κάποιος από μόνος του μαζί με τους φίλους του ή με την οικογένειά του στο ιστορικό μνημείο. Εξ άλλου αντί να πληρώσουν 25 Ευρώ την ώρα ανά άτομο αφού η παρέα θα επισκεφθεί το ιστορικό μνημείο δεν μπορεί να πάει να κάτσει σε κανένα ταβερνίδιο όπου ανάμεσα στην προσπάθεια να θυμηθούν τι είδαν και να ανταλλάξουν ιστορικές γνώσεις θα το διασκεδάσουν κιόλας εν μέσω κρασοκατανύξεων????  (Ασε που θα τους μείνουν και χρήματα στην τσέπη γαι την επόμενη κρασοκατάνυξη)

THIS IS THE GREEK WAY OF LIVING

Η τρίτη σκέψη είναι νοσταλγική. Αναρωτιέμαι πόσο πολύτιμο ήταν  κάποτε το greek way of living για τη γυμναστική του νού. Ηδη κατά την αρχαιότητα την εποχή του Ομήρου προκειμένου οι αοιδοί να απαγγέλουν τα μακρά ποιήματα που κάποιες φορές έφταναν τις χιλιάδες στίχους ανέπτυξαν την τεχνική της μνημοτεχνικής (μικρά τρυκ για την ευκολότερη απομνημόνευση των στίχων). ΑΕπειτα μέσα από τα συμπόσια και την κοινωνική συναναστροφή οι άνθρωποι αντάλλασαν γνώσεις , εμπειρίες κουτσομπολιά αλλά και πολύτιμες πληροφορίες. Αργότερα, κατά  τα νεότερα χρόνια, την εποχή που κυριαρχούσαν οι προφορικές παραδόσεις ήταν απορίας άξιο πόσα παραμύθια, μαντινάδες, ανέκδοτα, παλιές ρήσεις αλλά και τραγούδια θυμούνταν κάθε ηλικιωμένος/η δίχως να είναι απαραίτητο να έχουν "καταβροχθίσει" εκατοντάδες βιβλία (αρκούσε η μετάδοση της γνώσης από γενιά σε γενιά) και δίχως να έχουν αποκτήσει τις δεκάδες πτυχία (που την σήμερον ημέρα συνήθως βρίσκουν καταφύγιο σε κάποια κορνίζα σε εμφανές σημείο - ίσως το σαλόνι του σπιτιού για να το βλέπουν οι άλλοι). 

Οι μέθοδοι αυτές της καλλιέργειας/εκγύμνασης του νου ευτυχώς δεν έχουν εκλείψει τελείως στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το "Κυνήγι του Θησαυρού" στο Ρέθυμνο (εδώ) όπου οι απλοί άνθρωποι ξεκίνησαν μια διαδικασία που κατέληξε σε έκρηξη συγγραφικών δραστηριοτήτων  αλλά και  στο μαζικό ενδιαφέρον των κατοίκων της πόλης για την ιστορία του τόπου τους.

Εως και μερικές δεκαετίες πριν στην Ελλάδα οι ασκήσεις μνημοτεχνικής ήταν συνηθισμένες στην  εκπαίδευση. Για να μάθει κανείς για παράδειγμα ποιές λέξεις έπαιρναν δασεία τις μάθαινε με τη μορφή ποιήματος που αναγκαζόταν να απομνημονεύσει (ξενύχτια χρειάζονταν μέχρι να τα καταφέρεις). Το ίδιο γινόταν και με την προπαίδεια (έφτυνες αίμα για να την απομνημονεύσεις) , όπου τα παιδιά ασκούνταν (άθελά τους) σε έναν ιδιότυπο τρόπο άσκησης του μυαλού. Σήμερα την μνημοτεχνική έχει αντικαταστήσει η "παπαγαλία" που έχει ως αντίκρυσμα το εισητήριο για να περάσεις τις εξετάσεις και να προβιβαστείς στην επόμενη τάξη, έτος κλπ

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως πως οι εκπαιδευτικές μέθοδοι αυτών των αλλοτινών εποχών θεωρούνται παρωχημένες επειδή τότε τα παιδιά μάθαιναν συγκεκριμένα/στερεότυπα πράγματα και έτσι δεν επέτρεπαν τη φαντασία του παιδιού να αναπτυχθεί και να επιλέξει το ίδιο ποιές γνώσεις θα αποκτήσει στη ζωή του.

Ισως και να είναι έτσι τα πράγματα, δεν αντιλέγω. Ομως όταν διάβασα το άρθρο ,στη μνήμη μου ήρθε ο μπάρμπα Αργύρης, ένα γεράκος (που ίσως να μην είχε τελειώσει ούτε καν το Δημοτικό)  ο οποίος ήξερε να απαγγέλει από μνήμης όλους τους στίχους της Ιλιάδας, της Οδύσσειας  και παρά την ηλικία του ήξερε να τραγουδά τα χίλια μύρια τραγούδια (με όλους τους στίχους -σε αντίθεση με τους νεότερους οι οποίοι ξεχνούν πολλούς στίχους-). και να αυτοσχεδιάζει δημιουργώντας δικούς του στίχους. Αθελά μου σύγκρινα τον Μπάρμπα Αργύρη  με τους σημερινούς ανθρώπους που αν και κατέχουν δεκάδες πτυχία και μπορούν να σου αραδιάσουν τίτλους "in" βιβλίων και να σου πουν τι έλεγε ο τάδε ή ο δείνα συγγραφέας, εάν τους ζητήσεις να σου τραγουδήσουν ένα τραγούδι ή να αυτοσχεδιάσουν και να δημιουργήσουν δικούς τους στίχους, δεν ξέρουν να το κάνουν. Αθελά μου επίσης σκεφτόμουν πως η TV στις μέρες μας έχει κατακλυστεί από εκπομπές (χαζοαμερικάνικες που έχουν "ελληνοποιηθεί") που αναλαμβάνουν για λογ/σμό σου να σου διακοσμήσουν το σπίτι, να σου λύσουν το πρόβλημα που εσύ δημιούργησες με τα υπερβολικά σου δάνεια, να σε μάθουν πως να διαχειρίζεσαι το μαγαζί σου (και να σε βρίζουν από πάνω) , μέχρι και πεθερές που αναλαμβάνουν να βρουν σύζυγο στον κανακάρη τους (άντε να μιλήσεις για "συνοικέσιο" θα χυμήξουν να σε φάνε αποκαλώντας σε οπισθοδρομικό!!!) Ολα τα αναλαμβάνουν οι άλλοι για λογαριασμό σου. Εσύ δεν κουνάς καν το δαχτυλάκι σου.....

Ισως είναι άδικο να κάνω ανόμοιες συγκρίσεις, όμως αν και ο μπάρμπα Αργύρης έζησε σε μια εποχή που δεν υπήρχαν οι ευκολίες της αριθμομηχανής (για να κάνεις αριθμητικές πράξεις), του κινητού τηλεφώνου (όπου δεν χρειάζεται πια να θυμάσαι απ' έξω το τηλέφωνο του "κολλητού" σου, το κάνει για σένα η συσκευή)....... κατάφερε με τον δικό του τρόπο (ή τον τρόπο που συνηθιζόταν στην εποχή του) να αναπτύξει τον νου του και να τον γυμνάζει δίχως να καταφεύγει σε "ειδικά γυμναστήρια του νου" που άλλοι καθορίζουν σε ποιά μονοπάτια θα πορευτείς. 
Θυμόμουν τις προάλλες πως πάνω εκεί στο φτωχόσπιτο του Κοσμά της Πελοποννήσου δίπλα στο δίχως κεράκια και δίχως επενδύσεις από πλουμιστά μάρμαρα τζάκι, σε ένα σπίτι δίχως ρεύμα, δίχως TV, δίχως να πιάνει το σήμα του κινητού , αφέθηκα στη μαγεία της συζήτησης με τον μπάρμπα Αργύρη να φαντάζει στα μάτια μου σαν ένας από αυτούς του αρχαίους ρήτορες στην αγορά της Αθήνας. Τόσο με μάγεψε ο λόγος του. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα το μυστικό αυτών των ανθρώπων των αλλοτινών εποχών που μία από τις καθημερινές τους φροντίδες ήταν να  καλλιεργούν τον νου τους.....

Δεν είχαν ανάγκη αυτοί οι άνθρωποι από "δασκαλίστικους ναούς" και "ειδικά γυμναστήρια" .....Για αυτούς ήταν παραπάνω από αρκετή η καθημερινή επικοινωνία με τους συνανθρώπους  τους και η δίχως (πελατειακά, πολιτικά, κομματικά ανταλλάγματα)  κοινωνική συναναστροφή που μοιράια συνοδευόταν από τις αντιπαραθέσεις της μικρής κοινωνίας/γειτονιάς όπου ζούσαν. Εκεί γύρω από ένα τραπέζι - στο οποίο συνεισέφεραν όλοι -  οι άνθρωποι συμμερίζονταν τη χαρά αλλά και τη λύπη του διπλανού τους....

THIS WAS THE GREEK WAY OF LIVING

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Μουσικές βραδυές στο Μουσείο Λαϊκών οργάνων στην Πλάκα

Αρχισαν και φέτος όπως κάθε χρόνο οι μουσικές βραδιές (ώρα έναρξης 20.30) στον κήπο του Μουσείου Ελληνικών λάϊκών μουσικών οργάνων στην Πλάκα. 
Για φέτος το πρόγραμμα έχει ως εξής :

ΣΗΜΕΡΑ - Τετάρτη 16 Ιουνίου


ENCARDIA Κάτω Ιταλία
Με ταμπουρέλα και ταραντέλες και την καρδιά να χτυπά
στους ρυθμούς του Salento...
Είσοδος: 15 €, μειωμένο: 10 €

Παρασκευή 18 Ιουνίου
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ Ρέθυμνο, Κρήτη
Με λύρα, γερακοκούδουνα, λαούτα κι ασκομπαντούρα.
Φωνή σαν νερό του Ψηλορείτη
Γενική είσοδος: 10 €

Δευτέρα 21 Ιουνίου
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Με τους μαθητές τραγουδιού και λαϊκών οργάνων του Μουσείου
και τους καθηγητές τους
Είσοδος ελεύθερη

Τετάρτη 23 Ιουνίου
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΤΣΙΚΑΣ Ιχνηλασία στη στεριανή παράδοση
Μορηάς & Ρούμελη, Θεσσαλία & Μακεδονία
με την κομπανία του Δημήτρη Κώτσικα
Είσοδος: 15 €, μειωμένο: 10 €

Πέμπτη 24 Ιουνίου
GUITARTE Το φάντασμα της Μασσαλίας
και άλλες πραγματικότητες...
Τι δουλειά έχουν ο Μπαχ, ο Κοκτώ κι ο Χατζιδάκις μια καλοκαιρινή βραδυά
με φεγγάρι στην Αθήνα του 2010;
Γενική είσοδος: 10 €

Παρασκευή 25 Ιουνίου
NOVITANGO QUINTET Σελήνη και Ενδυμίων
Βραδιά ποίησης και μουσικής αφιερωμένη στην Πανσέληνο του Ιουνίου. 'Aρωμα tango
Γενική είσοδος: 10 €
Δευτέρα 28 Ιουνίου
ΑΡΛΕΤΑ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ “...Και πάλι χαίρετε”
Η εμβληματική φωνή της μουσικής μας ενηλικίωσης με τη συνοδεία του κιθαρίστα της Jazz Βασίλη Ρακόπουλου σε τραγούδια σταθμούς
της πορείας της Αρλέτας
Είσοδος: 15 €, μειωμένο: 10 €
Τρίτη 29 Ιουνίου
H μουσική παράδοση στην Πορτογαλία μέσα από τα FADOS και άλλες ανεξερεύνητες διαδρομές...
Η φωνή του Andre Maia δίνει πνοή σε αυτό το ταξίδι, ενώ ο Αλέξανδρος Καψοκαβάδης (κλασική & ηλεκτρική κιθάρα, λαούτο) και η Έφη Ζαϊτίδου (κανονάκι, ακορντεόν, κρουστά), προσθέτουν το ελληνικό στοιχείο
στην πορτογαλική παράδοση
Γενική είσοδος: 10 €

Τετάρτη 30 Ιουνίου
“ΛΑΛΗΤΑΔΕΣ” Ηπειρώτικα τραγούδια
Ταξίδι στον πλούτο, την ποικιλία και το πολύτροπο της ηπειρώτικης
μουσικής παράδοσης
Είσοδος: 15 €, μειωμένο: 10 €

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΟΥΛΙΟΥ 2010

Παρασκευή 2 Ιουλίου
ΑΝΤΟΝΙΑ NOGAREDO Μια γεύση από Andalucia
στους ρυθμούς του flamenco
H ανδαλουσιάνα Antonia Nogaredo μας μεταφέρει με τη φωνή της κάτι από το μύθο του flamenco, και οι Ronda al Alba την πλαισιώνουν
μουσικά και χορευτικά
Είσοδος: 15 €, μειωμένο: 10 €

Δευτέρα 5 Ιουλίου
ΣΑΒΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ, ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΚΑΡΛΑΥΤΗ
Διαχρονικά jazz standards και παραδοσιακά τραγούδια
από διάφορες χώρες του κόσμου
Είσοδος: 15 €, μειωμένο: 10 €

Τετάρτη 7 Ιουλίου
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
“Αμυγδαλάκι τσάκισα”…
Μια μουσική ιχνηλασία προς όλους τους ορίζοντες της μουσικής παράδοσης με αφετηρία τα τραγούδια που δισκογράφησαν
στο εξαίρετο “Αμυγδαλάκι τσάκισα”…
Είσοδος: 15 €, μειωμένο: 10 €

Παρασκευή 9 Ιουλίου
“ΜΑΤ ΣΕ 2 ΥΦΕΣΕΙΣ” Τρύπιο φεγγάρι
Συνδυάζοντας ανατολίτικα ιδιώματα, ηχοχρώματα της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και τζαζ τεχνοτροπία, με μια ευρεία γκάμα οργάνων τόσο παραδοσιακών όσο και σύγχρονων
Γενική είσοδος: 10 €

Τετάρτη 16 Ιουλίου
“ΑΝΕΜΟΥ ΩΤΑ” Β.Α. Αιγαίο
Μουσικές προσεγγίσεις του Βορειοανατολικού Αιγαίου, των Κυκλάδων,
της Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης
Γενική είσοδος: 10 €
Παρασκευή 16 Ιουλίου
ΣΑΒΒΑΣ ΠΕΡΣΕΛΗΣ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ Αφρόεσσα Κάσος
Μας μυούν στην Κασιώτικη παράδοση. Μια νύχτα με χορό
κι ανεξάντλητες μαντινάδες

Δευτέρα 19 Ιουλίου
“ΧΑΟΝΙΑ” Ηπειρώτικα πολυφωνικά τραγούδια
Πολυφωνικά τραγούδια της αγάπης και της ξενιτιάς
Γενική είσοδος: 10 €

Τετάρτη 21 Ιουλίου
ΤΣΑΜΠΟΥΝΟΣΥΝΑΞΗ "Aνευ ορίων και άνευ όρων"
Διονυσιακή μέθεξη με τσαμπούνες και τουμπάκια
Γενική είσοδος: 10 €

Τιμές εισητηρίων 10-15 Ευρώ
Διεύθυνση :
Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων Φοίβου Ανωγειανάκη
Διογένους 1-3, Πλα. Αέρηδων, Πλάκα-Αθήνα
Τηλ./Fax 2103250198, 210 3254119, 2103254129

Πως θα πάτε
(πληροφορίες και χάρτης στη σελίδα του Μουσείου εδώ)

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

16 χρόνια δίχως τον Μάνο Χατζιδάκι (23.10.1925-15.6.1994)

Μάνος Χατζηδάκης - Ανώγεια 1979
Φωτό από εδώ
"Με το ξεκίνημα των δράσεων της Μουσικής Ακαδημίας Κρήτης, ο Γιώργος Κλάδος, εκείνος ο δήμαρχος που δεν ήθελε να γίνει Υπουργός Πολιτισμού, ξεκίνησε από τα Ανώγεια κι έφτασε στη Ρηγίλλης, στο νούμερο 17, όπου συνάντησε τον Μάνο Χατζιδάκι στο σπίτι του. Επί λέξει, όπως διηγιόταν ο Μάνος, του είπε:
"Εγώ δημαρχεύω σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης. Έχω λίγα χρήματα για τον πολιτισμό στο ταμείο του δήμου, ήρθα να σου τα εμπιστευθώ και να αποφασίσεις εσύ αν θα κάνεις κάτι στα Ανώγεια. Εκτός από τα χρήματα, έχω τη διαβεβαίωση των κατοίκων του χωριού, επειδή οι υποδομές είναι υποτυπώδεις, ότι θα δώσει κάθε σπίτι ένα δωμάτιο να φιλοξενηθούν καλεσμένοι των γιορτών για όσο αυτές διαρκέσουν!"

Τον καιρό εκείνο, ο Μάνος Χατζιδάκις αποκαλούσε σκωπτικά το Υπουργείο Πολιτισμού,

Υπουργείο...Καλλιέργειας!

Τελικά ο Χατζηδάκις επισκέφτηκε τα Ανώγεια. Περνώντας λοιπόν μια μέρα μπροστά από ένα πλανόδιο μανάβικο των Ανωγείων, είπε του φωτογράφου Κώστα Ελευθεράκη:
"βγάλε με μια φωτογραφία δίπλα στη ζυγαριά να γίνω κι εγώ Υπουργός Καλλιέργειας!"
Τριάντα χρόνια μετά, άγνωστο για ποιο λόγο, ο Νίκος Κούνδουρος θέλησε να εξαφανίσει τη ζυγαριά αυτή της φωτογραφίας δίπλα από τον Χατζιδάκι! "

Το παραπάνω αποτελεί μέρος ενός πολύ ενδιαφέροντος κειμένου-αφιερώματος στον Μάνο Χατζιδάκι  που βρήκα μαζί με την φωτογραφία στο blog του bosko-hippydippy εδώ
Στο παρακάτω βίντεο η μικρή Δήμητρα Δουμένη σε μια εκπληκτική ερμηνεία του τραγουδιού "Ο Κεμάλ" σε ποίηση Νίκου Γκάτσου και μουσική Μάνου Χατζιδάκι


Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν ένας χαρισματικός και ιδιαίτερος άνθρωπος. Είχε τη δική του γνώμη, τις δικές του απόψεις, δεν δίσταζε να τις εκφράσει με κάθε ευκαιρία, και ας κοντραριζόταν καμιά φορά  με τον περιγυρό του. Ηταν με λίγα λόγια απλά ο εαυτός του...
Τεκμηρίωνε με τον δικό του μοναδικό τρόπο τη σκέψη του. 
 
Σε μια εποχή που τα πρότυπα σπανίζουν, μήπως θα έπρεπε να ακολουθήσουμε τα χνάρια του σε μια προσπάθεια να ανατρέψουμε την κατήφεια στην οποία μας έχουν ωθήσει και που τη βρίσκουμε διάχυτη στον κοινωνικό μας περίγυρο?
Ας είμαστε ο εαυτός μας και ας μη κατρακυλάμε στην απογοήτευση 
Οχι για εμάς...μα για τα παιδιά....
 
....Για να ξαναπιστέψουν πως ο κόσμος αλλάζει ....
....Τι κι αν δεν τα κατάφερε ο Κεμάλ, τι κι αν τον πολέμησαν λυσσαλέα?
....Είναι ανάγκη να πιστέψουμε πως τα δικά μας παιδιά θα τα καταφέρουν...
...Εξ άλλου ίσως φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που τους παραδώσαμε εμείς...
....φτάνει να τους δώσουμε ένα χέρι στήριξης, μια τόσηδα ελπίδα..

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Θωρηκτό "Μαριέτα Χρουσαλά".....

Το θωρητκό Αβέρωφ
Η φωτό από εδώ

Σάλος έχει ξεσπάσει μετά το δημοσίευμα της εφμ Πρώτο Θέμα με φωτογραφίες (http://www.protothema.gr/greece/article/?aid=71488)  από το party των "μοντέλων" και των "celebrities" που ξεσάλωσαν έως τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Ασφαλώς δεν θα υπήρχε πρόβλημα εάν το party δεν γινόταν πάνω σε έναν χώρο φορτισμένο με ιστορικές μνήμες και χαρακτηρισμένο πλέον ως χώρο "μουσείου" , το θωρηκτό "Αβέρωφ". Η συνέχεια γνωστή...καθαίρεση απλών υπαλλήλων και όχι των αξιωματικών που παραχώρησαν την χρήση του θωρηκτού για το σχετικό νταβαντούρι, και πολύ μπλα μπλα ("η υπόθεση θα διερευνηθεί και θα αποδοθούν ευθύνες - ξέρετε ντε....από εκείνες τις ευθύνες που αποδίδονται στα λόγια και στο τέλος.....καταλήγουν σε κάποιο αρχείο....) κλπ κλπ κλπ

Το πιο ωραίο σχόλιο (που αντιγράφω παρακάτω) το διάβασα στο blog της εκπομπής "Η Μηχανή του Χρόνου" (εδώ)

"Όπως διαβάσαμε στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" η κυρία Χρουσαλά και ο σύζυγός της, έκαναν ένα μικρό πάρτι με μοντέλα και ζεϊμπέκικα πάνω στο θρυλικό θωρηκτό Αβέρωφ, που είναι πλέον πλωτό μουσείο.

Πρώτη παρατήρηση: Θέλουμε να τους συγχαρούμε για την επιλογή και να επιβεβαιώσουμε ότι καλύτερο πολεμικό πλοίο δεν μπορούσαν να βρουν. Εξηγούμε τους λόγους: To θωρηκτό Αβέρωφ στην πραγματικότητα είναι καταδρομικό. Το 1910 κόστισε περίπου 25 εκατομμύρια δραχμές. Ο Γεώργιος Αβέρωφ, βάσει της διαθήκης του, πλήρωσε από το κληροδότημά του ,το ένα τρίτο του ποσού, για ν΄ αποκτήσει η Ελλάδα ένα σύγχρονο πολεμικό πλοίο.

Δεύτερη παρατήρηση: τι πλούσιος ήταν αυτός που έδινε λεφτά στο κράτος, αντί να βάζει το δημόσιο ν΄ αγοράσει το πλοίο απ τον «δικό του» και να βγάλει τη μίζα από τη μεσιτεία; Το θωρηκτό στον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο στη ναυμαχία της Λήμνου, αποσπάστηκε από τον υπόλοιπο στόλο επειδή ήταν πολύ γρήγορο.Ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης κυνήγησε μόνος τους Τούρκους. Τους κατατρόπωσε και τους ανάγκασε να μην ξαναβγούν από τα στενά. Έκτοτε οι Τούρκοι ονόμασαν το θωρηκτό: διαβολοβάπορο. Το θωρηκτό απελευθέρωσε το Άγιο Όρος, την Ίμβρο, την Τένεδο, τον Άη Στράτη, τη Μυτιλήνη και τη Χίο. Πολλές περιοχές της χώρας δεν θα ήταν ελεύθερες, αν δεν υπήρχε η πολεμική υπεροχή του θωρηκτού και των πληρωμάτων του. Στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου , ο διοικητής του ύψωσε την ελληνική σημαία στην Κωνσταντινούπολη, καθώς ήμασταν ανάμεσα στις νικήτριες δυνάμεις. Στη Μικρασιατική εκστρατεία, το "Αβέρωφ" μετέφερε τους Έλληνες στρατιώτες στη γη της Ιωνίας. Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έκανε περιπολίες στο πλευρό των συμμάχων, στον Ινδικό ωκεανό.

Τρίτη παρατήρηση: Το θωρηκτό ονομάστηκε Γ. Αβέρωφ μετά από απαίτηση του ευεργέτη που πλήρωσε τοις μετρητοίς το ένα τρίτο της αξίας του. Αν οι νεόνυμφοι αγαπάνε τόσο πολύ τα πολεμικά πλοία, η λύση είναι πλέον γνωστή:

Πληρώνουν το ένα τρίτο της αξίας μιας φρεγάτας και την ονομάζουν φρεγάτα

ΜΑΡΙΕΤΑ ΧΡΟΥΣΑΛΑ.

Νομίζουμε ότι η Πολιτεία δεν θα 'χει αντίρρηση......"

ΥΓ δικό μας :
1. Είναι η ιδέα μου ή μήπως τα celebrities (μοντέλα και εφοπλιστές) λόγω κρίσης αρχίζουν να εγκαταλείπουν τη διοργάνωση γκλαμουράτων εκδηλώσεων σε πολυτελή ξενοδοχεία και κρουαζιερόπλοια (έχουν αυξηθεί τόσο πολύ οι τιμές)? Δεν είναι απίθανο λοιπόν να σκέφτηκαν πως μπορούν να την βγάλουν τσαμπέ. Ετσι κι αλλοιώς όλα αυτά τα μουσεία/μνημεία και ξεχασμένα και παρατημένα και δίχως προσωπικό είναι......γιατί λοιπόν να μην τα χαρούνε αυτοί???
Ετσι κι αλλοιώς δεν κοστίζει τίποτα..... 
2. Είναι η ιδέα μου μήπως η κυβέρνηση αυτό θα εννούσε όταν μίλαγε για
"αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας"
(δηλαδή να νοικιάζει τα μνημεία του τόπου για να βγάλει κάνα Ευρουδάκι για το ΔΝΤ)???? 
Who knows???

Τελικά όσο πιο πολύ το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο διαπιστώνω πως θα πρέπει να είναι πολύ "trendy" να χορεύεις τσιφτετέλι πάνω σε κανόνια που κάποτε ηχούσαν για τη λευτεριά των ανθρώπων, και να φωτογραφίζεσαι αγκαλιά με αυτά....
Ταιριάζει πολύ με τη φιλοσοφία των "βλημάτων" 
....Πες τα Μαλβίνα....
(....και η ιστορία επαναλαμβάνεται....)

.....ΑΕΕΕΕΕΡΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Γελοιογράφοντας την επικαιρότητα....Δραχμή......

Σκίτσο του Ηλία Μακρή


Σκίτσο του Α. Πετρουλάκη

Για να ευθυμήσουμε λιγάκι
Καλό ΣΚ εύχομαι

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Τι γίνεται με την πυρασφάλεια στον Υμηττό????

Μπήκαμε στην καλοκαιρινή περίοδο και αν και οι ζέστες δεν έσφιξαν ακόμη, όλοι οι γείτονες τελευταία συζητάμε πως λόγω των πλούσιων βροχών η βλάστηση στον Υμηττό φέτος είναι ιδιαίτερα πυκνή. Επίσης φέτος μετά από πολλά χρόνια βλέπουμε στην περιοχή μας ιδιαίτερα έντονη την παρουσία σπάνιων πουλιών. Στα μπακόνια μας και στις αυλές των γειτόνων άρχισαν να κάνουν τις βόλτες τους μεγάλα και μικρά πουλιά ακόμη και σπάνια (όπως κοτσύφια αλλά και τσαλαπετεινοί όπως ο εικονιζόμενος στην φωτογραφία που δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου!!!!)

Τι γίνεται όμως με τα μέτρα πρόληψης πυρκαγιών στον Υμηττό?

Διαβάζοντας την επιστολή που απηύθυνε ο κ. Γεωργακάκος στην εφμ Καθημερινή άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια...:

"Κύριε διευθυντά,
Στις αρχές Μαΐου παρατήρησα ότι οι δεξαμενές ύδατος για την πυρασφάλεια στον Υμηττό, νότια της Μονής Αη Γιάννη του Κυνηγού, ήταν άδειες.

Ανέφερα το γεγονός με ένα πολύ πρόχειρο αλλά σαφές μήνυμα (σε χαρτί εφημερίδας), το οποίο και τοποθέτησα στο κουτί αλληλογραφίας και μηνυμάτων που βρίσκεται έξω από το γραφείο πυρασφάλειας Υμηττού άνωθεν της Αττικής Οδού, στην Αγία Παρασκευή. Δυστυχώς, το μήνυμα αυτό βρίσκεται ακόμα στο προαναφερθέν κιβώτιο δίχως ένδειξη ανάγνωσής του. Προ τριών εβδομάδων, ανέφερα το γεγονός στους άνδρες της Πολιτικής Προστασίας που χρησιμοποιούν το γραφείο πυρασφάλειας. Συμφώνησαν μαζί μου για το γεγονός και με συμβούλευσαν να αποταθώ στον Δήμο Αγίας Παρασκευής, «ο οποίος είναι αρμόδιος». Πρόσθεσαν δε ότι κατ’ επανάληψη έχουν και οι ίδιοι αναφέρει το γεγονός στον Δήμο. Αποδεχόμενος την προτροπή τους, απέστειλα ηλεκτρονικά μια αναφορά του γεγονότος στον δήμαρχο μέσω του διαδικτυακού τόπου που ο Δήμος διαθέτει ειδικά για μηνύματα προς τον δήμαρχο. Αυθημερόν (11/5/2010, ώρα 2:14 μ.μ.), έλαβα αυτόματη επιβεβαίωση της λήψης του μηνύματος, αλλά πέραν τούτου, ουδέν.

Δεδομένης της ανεκτίμητης αξίας του Υμηττού για τον Δήμο μας και για την Αττική γενικότερα, τις επανειλημμένες πυρκαγιές, αλλά και απόπειρες εμπρησμού του Υμηττού κατά τα προηγούμενα χρόνια, τις φοβερές πρόσφατες καταστροφές της Πάρνηθας και της Πεντέλης, τη μεγάλη αξία και το μικρό κόστος της πρόληψης σε σχέση με την προσπάθεια κατάσβεσης, θα παρακαλούσα τον κύριο δήμαρχο να δώσει εντολές για την ταχεία και άμεση ενέργεια τον αρμοδίων υπηρεσιών για την πλήρωση των δεξαμενών, καθώς και των οιονδήποτε άλλων προληπτικών ενεργειών που προδιαγράφονται για την πρόληψη και γρήγορη καταστολή τυχόν πυρκαγιάς.

Δυστυχώς, οι δεξαμενές παραμένουν ακόμα άδειες, όπως επίσης και τα βαρέλια πυρόσβεσης των 44 γαλονιών που υπάρχουν στην περιοχή.

Αδυνατώ να εξηγήσω τη στάση του Δήμου (ή οιουδήποτε άλλου υπευθύνου για την πυρασφάλεια στην περιοχή) και αρνούμαι να τη χαρακτηρίσω.
Γιωργος Γεωργακακος"

Πηγή Καθημερινή

Αν και δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποιανού αρμοδιότητα είναι να φροντίσει να λάβει έγκαιρα μέτρα για την ασφάλεια του Υμηττού εμείς θα προσθέσουμε την φωνή μας στη κραυγή αγωνίας που απευθύνει ο συμπολίτης μας γιατί πολύ φοβόμαστε μήπως μέσα στο χάος των "αναγεννήσεων" διαφόρων Δημοσίων φορέων μπούμε στο σκοτεινό τούνελ του χάους των ευθυνών ("δεν είναι δική μου ευθύνη, είναι του διπλανού μου.......δεν έχουμε λάβει συγκεκριμένες οδηγίες.....δεν φταίμε εμείς φταίει που δεν υπήρχε νερό στις δεξαμένες.....δεν φταίμε εμείς φταίει που δεν υπήρχε επαρκές προσωπικό....δεν φταίμε εμείς, δεν μονιμοποιιήσανε τους συμβασιούχους....κλπ κλπ")

Οχι τίποτα άλλο αλλά  έρχονται δημοτικές εκλογές και όλοι γνωρίζουμε (ιστορικά μιλώντας) πως οι μεγαλύτερες πυρκαγιές έχουν ξεσπάσει κατά τη διάρκεια προεκλογικών περιόδων όταν οι "αρμόδιοι-αναρμόδιοι" είναι τυφλά ταγμένοι στον αγώνα τους ("Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες") και χαλαρώνουν την ενασχόλησή τους με τα υπόλοιπα θέματα της καθημερινότητάς μας όπως είναι η φροντίδα και η προστασία του περιβάλλοντος.

Ποιός θα φροντίσει λοιπόν ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ για τα μέτρα που πρέπει να παρθούν για την πυρασφάλεια στον Υμηττό????

Εχουν καθοριστεί οι αρμοδιότητες? Και αν ναι ποιός είναι υπεύθυνος να φροντίσει για τον ανεφοδιασμό των δεξαμενών  (ΤΩΡΑ, όχι ΑΥΡΙΟ) ?

(Την  φωτό βρήκα εδώ)


Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Αδειες στο Δημόσιο και ΕΑΠ (Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο)

Όσοι είστε αναγνώστες αρκετό καιρό σε αυτό εδώ το blog θα έχετε διαπιστώσει πως συχνά αναφερόμαστε στις αδικίες που γίνονται με την "ειδική" μεταχείρηση που απολαμβάνουν σε κάποιους τομείς οι δημόσιοι υπάλληλοι σε σχέση με τους ιδιωτικούς.  Παράλληλα όμως θεωρούμε άδικο να προσάπτονται κατηγορίες στους δημοσίους υπαλλήλους όταν αυτές είναι άδικες, ανακριβείς και αναληθείς.

Πριν από λίγο καιρό δημοσιεύτηκε ένα άρθρο της Μαριλής Μαργωμένου στην εφμ Καθημερινή (εδώ) όπου ούτε λίγο ούτε πολύ ισχυριζόταν πως οι ημέρες άδειας που παρέχονται στους δημοσίους υπαλλήλους (με διάφορες αιτιολογίες) ανέρχονται σε έως και 71 ημέρες τον χρόνο!!!!!

Αν και αναμφίβολα κάποιες από τις αναρρωτικές άδεις που παρέχονται στους Δημοσίους υπαλλήλους ίσως να μην είναι και τόσο σχετικές με ασθένεια αλλά μάλλον με "ετήσια άδεια από τη σημαία" θεωρώ πως κάποια από τα στοιχεία που παρείχε το σχετικό άρθρο είναι ανακριβή και ανυπόστατα. Ισως η συγγραφέας του άρθρου να μην μπήκε στον κόπο να επιβεβαιώσει τις πληροφορίες που πιθανά προήλθαν από κάποιον κακεντρεχή πληροφοριοδότη.   

Ο phlouflis είχε αντιδράσει πρώτος με σχετική του ανάρτηση (μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ).

Εγώ θα σταθώ σε ένα από τα σημεία που έθιγε το άρθρο δηλαδή πως δήθεν όσοι δημόσιοι υπάλληλοι σπουδάζουν στο ΕΑΠ (Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο) δικαιούνται 22 ημέρες εκπαιδευτικής άδειας το χρόνο (πλέον της άδειάς τους)!!!!!

Κατ΄αρχήν ξενίζει το γεγονός γιατί επιλέχθηκε η αναφορά στο συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο αφού ως γνωστόν υπάρχουν και χειρότερα...Για παράδειγμα εάν ένας δημόσιος υπάλληλος σπουδάζει στα συμβατικά (τα υπόλοιπα) Πανεπιστήμια δικαιούται να πάρει ακόμη και έως 2 χρόνια εκπαιδευτική άδεια και (κάτω από προϋποθέσεις) να απέχει από τα καθήκοντά του.....!!!! Αντίθετα όσον αφορά τη φοίτηση στο ΕΑΠ η εκπαιδευτική άδεια που δικαιούται ο υπαλληλος στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν υπερβαίνει τις 2 ημέρες άδειας ανά μάθημα (Θεματική Ενότητα) ετησίως. 

Η κυρία Ε. Ζαφειράκου σε επιστολή που έστειλε στην εφμ Καθημερινή γράφει :

Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας το άρθρο της κ. Μαριλής Μαργωμένου «Οι πολλές άδειες του Δημοσίου», το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα σας στις 16-5-10, θα ήθελα να σχολιάσω τα παρακάτω.
Ως δημόσιος υπάλληλος πραγματικά θα ήθελα να μου πει πώς ακριβώς οι δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν 10 ημέρες αναρρωτική χωρίς χαρτί γιατρού (εγώ μέχρι τώρα ήξερα για τέσσερις) και 22 ημέρες για άδεια για τις σπουδές κάποιου στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο.
Τυγχάνει να είμαι και εγώ φοιτήτρια του Ανοικτού Πανεπιστημίου και τόσα χρόνια 2 ημέρες άδεια μπορώ να πάρω μόνο για κάθε ημέρα εξετάσεων. Οι ανώτερες ημέρες εξέτασης στο ΕΑΠ είναι 6. Αρα, το ανώτερο 12! (Οι 22 ημέρες, που αναφέρει η κυρία, πώς προκύπτουν;) Καλό θα ήταν λοιπόν η συγκεκριμένη κυρία να είχε διαβάσει τον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα πριν γράψει αυτό το άρθρο και να μην προσπαθεί να προκαλεί εντυπώσεις σχετικά με τους δημοσίους υπαλλήλους.
Κρίμα που η κατά τα άλλα έγκυρη και αξιόπιστη εφημερίδα σας επιτρέπει να δημοσιεύονται ανυπόστατα και αποπροσανατολιστικά άρθρα για τους δημοσίους λειτουργούς.
Ε. Ζαφειρακου

Να διευκρινίσω πως όταν η κ. Ζαφειράκου αναφέρει πως η άδεια που δικαιούται ο δημόσιος υπάλληλος που φοιτεί στο ΕΑΠ ανέρχεται το ανώτερο σε 12 ημέρες εννοεί πως αυτές παρέχονται με την προϋπόθεση πως ο φοιτητής δεν θα περάσει με την πρώτη εξεταστική περίοδο και θα πάει για τη δεύτερη και πως έχει πάρει το ανώτερο 3 Θεματικές ενότητες (μαθήματα του εν λόγω Πανεπιστημίου). Ας σημειώσουμε πως ο μέσος όρος των φοιτητών του ΕΑΠ επιλέγει λιγότερες Θ.Ε. (δηλαδή 1 ή 2 οι οποίες αντιστοιχούν σε 2 έως 4 ημέρες άδειας το χρόνο).

Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας και για την αποφυγή δημιουργίας δυσμενών εντυπώσεων...

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Πρόβατα - "κολοφωτιές".....!!!!!



Απόφαση που εκδόθηκε από τον Αρειο Πάγο ορίζει πως τα κοπάδια που κινούνται μετά τη δύση του ηλίου σε οδικό άξονα θα πρέπει να διαθέτουν στο πρώτο και το τελευταίο πρόβατο....
....ευδιάκριτα φώτα πορείας!!!!!
Αυτά, λέει, προβλέπει ο ΚΟΚ (Κώδικας Οδικής κυκλοφορίας)
Σε αντίθετη περίπτωση, εάν συμβεί τροχαίο δυστύχημα θα θεωρείται ο βοσκός υπεύθυνος....!!!!
Ολόκληρο το άρθρο θα το βρείτε εδώ

Διαβάζοντας το άρθρο συνειρμικά θυμήθηκα τις "κολοφωτιές".
Φαντασιώνομαι πρόβατα να κυκλοφορούν με φωτάκι στον ποπό σαν τις κολοφωτιές....
(και για τους νεότερους...."κολοφωτιές" αποκαλούσαν στα χωριά τις πυγολαμπίδες -
σχετικές πληροφορίες εδώ) .

Οσοι είχαμε την ευτυχία να ζήσουμε κάποιο φεγγάρι στην ελληνική ύπαιθρο θα θυμόμαστε εκείνες τις σιωπηρές βραδυές όπου μέσα στο βαθύ σκοτάδι ξεφύτρωναν αυτά τα μικρά πλασματάκια που λαμπύριζαν μέσα στο σκοτάδι και μας εντυπωσίαζαν αφού δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε με ποιόν τρόπο κατάφερναν να φεγγοβολούν και είχαν τη δύναμη να φωτίζουν τα βήματά μας...
Ετσι λοιπόν θα "μασκαρέψουμε" τα πρόβατα "κολοφωτιές" βάζοντάς τους στον ποπό ένα φωτάκι (μορφή φλας θάχει άραγε?) για να προστατευτούν οι ΙΧήδες.
Θα λέγαμε πως η φύση παραδίνεται ολοκληρωτικά πια στον "πολιτισμό" και ειδικότερα στον "πολιτισμό"  των ΙΧήδων.

Θα μπορέσουμε άραγε εμείς οι άνθρωποι να επιβάλλουμε στην κοινωνία των προβάτων τους ανθρώπινους γραπτούς νόμους (του ΚΟΚ)????
Νάναι αυτός ο μοναδικός τρόπος να σωθούν τα κοπάδια από τους ΙΧήδες και οι ΙΧήδες από τα κοπάδια???? Για να γίνει όμως αυτό,  2 πρόβατα θα πρέπει να βαδίζουν μόνιμα είτε στη πρώτη είτε στην τελευταία θέση (για να φαίνονται τα φωτάκια στην αρχή και στο τέλος του κοπαδιού)...
Ομως τα πρόβατα αν και "πρόβατα" είναι μαθημένα να υπακούουν μοναχά στο δικό τους ένστικτο σεβόμενα παράλληλα τους νόμους της κοινωνίας/ομάδας στην οποία ανήκουν.
Αντίθετα στις ανθρώπινες κοινωνίες συχνά βλέπουμε να επιβάλλονται εκ των άνωθεν νόμοι που στόχο έχουν τα ανθρώπινα "πρόβατα" να ξεχνούν ολότελα τα θέλω τους και να υπακούουν σε νόμους που ορίζονται εκ των άνωθεν. Νόμους που αν και καμωμένοι από δημιουργούς-μέλη της ίδιας ομάδας/κοινωνίας  δεν σέβονται απαραίτητα το γενικότερο καλό της ομάδας/κοινωνίας στην οποία αυτοί ανήκουν.
Πως μπορεί λοιπόν να τηρηθεί απαρέγκλιτα αυτός ο ανθρώπινος νόμος στη κοινωνία των προβάτων???
Μόνο ένα πράγμα μπορώ να σκεφτώ:
...Μα να φορέσουν φωτάκια σε όλα τα πρόβατα...!!!
Ετσι δεν θα υπάρχει φόβος να πάρει πρωτοβουλία κάποιο πρόβατο και να ξεφύγει από την πορεία που άλλοι του έχουν προκαθορίσει....
Ακόμη και να ξεφύγουν ένα ή δύο πρόβατα από την προκαθορισμένη θέση, όταν όλα τα πρόβατα θα φορούν φωτάκια, την δουλειά θα την κάνουν πάντα...καθοδηγούμενα...
...Πως? Δεν γίνεται είπατε?...
....Δείτε στο παρακάτω βίντεο πως θα φαίνονται τα πρόβατα στο σκοτάδι σαν θάναι αρματωμένα με φωτάκια....
(...αξίζει τον κόπο, θα γελάσετε...)




....Ελα.....αρνί στον τόπο σου.....

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

3 χρόνια δίχως τη γιαγιά Φιλιώ (Φιλιώ Χαϊδεμένου 1899-2007) - Μουσείο μικρασιατικού ελληνισμού


1899-2007 Φιλιώ Χαϊδεμένου
(Βουρλά Μ. Ασίας 1899 - Ν. Φιλαδέλφεια 6.6.2007)

«Οσο ζω κι αναπνέω δεν θα σταματήσω ποτέ να μιλώ για όσα ζήσαμε οι Ελληνες της Σμύρνης, της Μικράς Ασίας, με τη Φωτιά, τον διωγμό, τον ξεριζωμό μας από τα άγια χώματα, την καταδίκη σε προσφυγιά… Αυτά τα μάτια ώσπου να κλείσουν, θα βλέπουν μπροστά τους τα όσα έγιναν, και δεν συμφέρουν, και το στόμα μου θα μιλά για το άδικο του Ελληνισμού και θα ζητά την επιστροφή εκεί που είδαμε το φως, που μεγαλώσαμε, προκόψαμε, για να χαθούν όλα μέσα στον καπνό και στη φωτιά»…
(Φιλιώ Χαϊδεμένου) 

Ηταν σαν σήμερα πριν από 3 χρόνια που "έφυγε" σε ηλικία....108 ετών η Μικρασιάτισα Φιλιώ Χαϊδεμένου ή  "γιαγιά Φιλιώ" όπως την αποκαλούσαν όλοι χαϊδευτικά..... Η Φιλιώ Χαϊδεμένου γεννήθηκε από Ναξιώτη στην καταγωγή πατέρα και μητέρα Σμυρνιά, στα Βουρλά της Μικράς Ασίας το 1899. Ασίγαστη λαλιά των προσφύγων πρώτης γενιάς έβαλε σκοπό της ζωής της να διασώσει όσα κειμήλια της πατρίδας της, της Μ. Ασίας μπορούσε. Αλλοτε κειμήλια δικά της και άλλοτε αλλονών, πολύτιμες θύμησες της προσφυγιάς και του βίαιου ξεριζωμού των Ελλήνων της Μ. Ασίας, η γιαγιά Φιλιώ δεν έπαψε ποτέ να  αναζητά τρόπο να τα τιμήσει προκειμένου κάποια πράγματα να μη τα ξεχνούν οι παλιοί και να τα μαθαίνουν οι νεότεροι.

Από σπίτι σε σπίτι, από περιοχή σε περιοχή, από Σύλλογο σε Σύλλογο (ήταν ενεργό μέλος σε πάνω από 40 Συλλόγους Μικρασιατών) μάζευε σαν το μερμήγκι σωσμένα αντικείμενα, φορεσιές, κειμήλια, κάθε τι που είχε σωθεί στον Μεγάλο ξεριζωμό και είχαν φέρει διασώζοντας τα οι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Όλη της την σύνταξη την ξόδευε σε εισιτήρια λεωφορείων και πλοίων για να οργώνει την Ελλάδα, όπου υπάρχει μικρασιατικός ελληνισμός, και να μαζεύει αντικείμενα. Έγγραφα, ενδύματα, βιβλία, στολές, έπιπλα... Θράκη, Μακεδονία, νησιά, Στερεά....Ποτέ δεν κουραζόταν, ποτέ δεν βαρυγκομούσε. Άλλωστε την έτρεφε το Όραμα της Ιωνίας !!!

"Ο νους μου φεύγει ξανά και πηγαίνει σε μέρη πού με πονάνε, σε μέρη που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ο πόνος θα σταματήσει μόνο όταν πεθάνω. Το σώμα μου βρίσκεται εδώ, στο ΤΩΡΑ, αλλά το μυαλό μου συνεχίζει στο ΤΟΤΕ, στην αγαπημένη πατρίδα που δεν ξέχασα ούτε στιγμή...", έγραψε σε κάποιο σημείο του αυτοβιογραφικού βιβλίου της "ΤΡΕΙΣ ΑΙΩΝΕΣ, ΜΙΑ ΖΩΗ" που εκδόθηκε από τις εκδ. Λιβάνη (εδώ).

Γιατί η γιαγιά Φιλιώ έζησε τρεις αιώνες με μοναδικό της σκοπό προτού να κλείσει τα μάτια της να μπορέσει κάποτε να εκθέσει τα όσα κατάφερε να διασώσει κατά τη διάρκεια της ζωής της....τρεις αιώνες ήταν αυτοί, δεν ήταν λίγο..... 

Κι έτσι κι έγινε....
Το Μουσείο Μικρασιατικού ελληνισμού
"ΦΙΛΙΩ ΧΑΙΔΕΜΕΝΟΥ" κάποτε έγινε πραγματικότητα.
Χώρος μνήμης και μιας ιδιόρρυθμης αφήγησης μέσα από όσα είδε και έζησε στο διάστημα 3 αιώνων η γιαγιά Φιλιώ, από τότε που γεννήθηκε σε μια γωνιά της Μικρασιατικής γης έως τότε που εξαναγκάστηκε όπως και τόσοι άλλοι να πάρει το δρόμο της προσφυγιάς. Κι όταν βεβαιώθηκε πως τα ιερά κειμήλια βρίσκονταν πια φυλαγμένα σε ασφαλές σημείο....τότε έκλεισε τα μάτια της ήσυχη.... (Απρίλιο του 2007 έγιναν τα εγκαίνια της επανέκθεσης της συλλογής της και τον Ιούνιο του 2007 η γιαγιά Φιλιώ ταξίδεψε για τη νήσο των Μακάρων)

"Κι εδώ άγνωστε - γνωστέ φίλε συνάδελφε δρομέα, αναγνώστη, απ' όπου κι αν είσαι, κι αν ένας λόγος παραπάνω η μακρινή σου καταγωγή είναι από τ' άγια χώματα της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Πόλης είναι νομίζουμε μονόδρομος για σένα η επίσκεψη στο Μουσείο Μικρασιατών "ΦΙΛΙΩ ΧΑΪΔΕΜΕΝΟΥ" στη Νέα Φιλαδέλφεια και το διάβασμα του βιβλίου της. Και τότε η αδάμαστη Ελληνίδα θα ζει στις μνήμες που μας άφησε για πάντα. Και τότε αυτό το ΕΡΓΟ ΖΩΗΣ θα δικαιωθεί.
Όπως δικαιώνονται ΠΑΝΤΑ, όλοι αυτοί οι λίγοι, οι δοσμένοι, οι ρομαντικοί, αυτοί που δεν ζητούν ΠΑΡΑΣΗΜΑ από τους άλλους, αλλά τους τα δίνει η ίδια η πράξη ζωής τους... Με το καθάριο βλέμμα, την έμφυτη αγνότητα, την ευγενική καρδιά, την ανεξάντλητη αισιοδοξία, την ανείπωτη αγάπη για τη ζωή και τη δημιουργία, αυτοί οι τόσο μοναδικοί άνθρωποι που σημαδεύουν θαρρείς το κέντρο της αλήθειας, αυτοί οι άνθρωποι οι τόσο ξεχωριστοί, ξεπερνώντας όλες τις αντιξοότητες, μας δείχνουν το δρόμο της αρετής...
Κι ανάμεσα τους, κάποιοι τόσο....μα τόσο δικοί μας....

....ώστε....
....Μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Ιούνη, του κάθε Ιούνη.....
....στα καλοκαίρια της ζωής μας....
...να τους θυμόμαστε...."
(Κων. Σάμιος)

Κάπου σε μια γωνιά του Μουσείου η γιαγιά Φιλιώ έχει εναποθέσει λίγο χώμα από την Αναξαγόρειο Σχολή το οποίο συνέλλεξε σε ένα ταξίδι της στη γενέτειρά της στα Βουρλά της Μ. Ασίας....έτσι....όπως έλεγε....ώστε το ιερό χώμα της γενέτειράς της να στεριώσει τη συλλογή της....

Το Μουσείο λειτουργεί Τρίτη - Πέμπτη - Παρασκευή, 09.00 - 14.00 και Τετάρτη, 18.00 - 20.00 τηλ.: 213. 20.49.155 και εκτός των επισκεπτών, το Μουσείο επισκέπτονται σχολεία, σωματεία και άλλοι φορείς. (Πληροφορίες για το Μουσείο μπορείτε να βρείτε εδώ

Παρακάτω μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα συγκινητικό αφιέρωμα στη γιαγιά Φιλιώ