Γνωρίζω πως τις σκέψεις που καταγράφω στο ιστολόγιό μου εσύ δεν μπορείς να τις διαβάσεις αφού ούτε blogger είσαι ούτε ξέρεις να διαβάζεις την ανθρώπινη γραφή. Ομως ένοιωσα την ανάγκη να σου εκμυστηρευτώ κάποια πράγματα.
Αντιλήφθηκα την παρουσία σου πριν από 2 χρόνια περίπου όταν στάθηκες εκεί που στέκεσαι τώρα και μου χάρισες για πρώτη φορά το όμορφο τραγούδι σου. Παραξενεύτηκα γιατί φωνές σαν και τη δική σου δεν ακούγονται συχνά εδώ στην πολύβοη Αθήνα. Βγήκα να σε ευχαριστήσω μα έφυγες, δεν στάθηκες, δεν είσαι εσύ μαθημένος στην ανθρώπινη παρουσία. Εσύ βλέπεις ζεις ελεύθερος στα δάση, αυτά τα δάση που λιγοστεύουν όσο περνά ο καιρός επειδή εμείς οι άνθρωποι δεν τα προστατεύουμε.
Μετά γίνατε τέσσερεις κι ήρθες κουβαλώντας ολάκερη την κοτσυφο-οικογένεια. Κι αντί να χαρώ που απόκτησες οικογένεια εγώ θύμωσα.....Ακόμη θυμάμαι το μπάχαλο που δημιουργήσατε στη βεράντα μου....Αδυνατούσα να καταλάβω τι στο καλό ψάχνατε να βρείτε σε εκείνες τις γλάστρες και πετάγατε όλα τα χώματα έξω. Και δεν είναι μονάχα αυτό.... καθημερινά καιροφυλακτούσατε... με το που σκούπιζα το μπαλκόνι κι έκλεινα τη μπαλκονόπορτα πίσω μου, εσείς προσγειωνόσασταν σαν τα μαχητικά αεροπλάνα και αρχίζατε να παίζετε έναν ιδιόρρυθμο "χωματοπόλεμο"....Και τότε θύμωνα μαζί σας....και παίζαμε κυνηγητό....εσείς παραμονεύατε να δείτε πότε θα φύγω από το μπαλκόνι για να δράσετε και να το κάνετε μαντάρα κι εγώ παρακολουθούσα μέσα από το τζάμι να δω πότε θα έρθετε....για να σας κυνηγήσω και να σας εξηγήσω πως είστε ανεπιθύμητοι....μάλιστα αν είχα τρόπο επικοινωνίας ήθελα να σας πω να αλλάξετε μπαλκόνι, να μην είναι το δικό μου αυτό που θα αναστατώσετε.....Μα εσείς χαμπάρι δεν παίρνατε....με το που έφευγα.....τη δουλειά σας....χώματα, φύλλα σκορπισμένα παντού....λες και τόχατε βάλει πείσμα...Κι εγώ ολημερίς με μια σκούπα στο χέρι να μουρμουράω.... Ενοιωθα πως η γνωριμία με έναν κότσυφα με ανασκαφικές ανησυχίες δεν είναι ότι καλύτερο μπορεί να προκύψει στη ζωή κάποιου.
Κι ήρθε εκείνη η καλοκαιρινή ημέρα το 2007 που ξέσπασε πυρκαγιά στο κοντινό αλσύλλιο....λυσσομανούσε ο αγέρας......οι φλόγες πλησίαζαν το σπίτι μου, άρχισα να σκέφτομαι το μοιραίο....και τότε μέσα στον τρόμο που νοιώθει κανείς όταν απειλείται...
Η φωτιά σβήστηκε μα εσύ έκανες μέρες να φανείς.....κι ένοιωσα τύψεις....τύψεις για όσα σου έσερνα όλο αυτό το διάστημα.....
Μα σήμερα μου χάρισες το ομορφότερο δώρο....
Σήμερα με άφησες να σε φωτογραφίσω.....το ξέρω πως με αντιλήφθηκες....δεν είσαι χαζός....κοντοστάθηκες.....με έμαθες πια 2 χρόνια πέρασαν....κατάλαβες πως όπως θα έλεγε ο "μικρός πρίγκηπας" με έχεις ημερώσει.....
Παραφράζοντας τα λόγια του μικρού πρίγκηπα είναι σαν να μου λες
"....θα είσαι παντοτινά φίλη μου....θα σου έρχεται η όρεξη να γελάς μαζί μου....
Να σε ημερώνουν σημαίνει να δημιουργείς δεσμούς
Για μένα δεν είσαι παρά ένας άνθρωπος όμοιος με εκατό χιλιάδες ανθρώπους και δεν σε έχω ανάγκη.....Μήτε κι εσύ με έχεις ανάγκη...Για σένα δεν είμαι παρά ένας κότσυφας όμοιος με εκατό χιλιάδες κότσυφες....
Αν όμως με ημερώσεις, ο ένας θα έχει ανάγκη τον άλλον...
Για μένα εσύ θα εἰσαι μοναδική στον κόσμο.
Για σένα θα είμαι μοναδικός στον κόσμο....."
Εκλεισα το τζάμι....Εξακολουθώ να σε κοιτάζω....
Τοποθετώ την μοναδική φωτογραφία που μου χάρισες σε μια κορνίζα.
Μπορεί να είναι η συγκίνηση που χάρισες στην ψυχή μου και με κάνει να σε βλέπω τόσο όμορφο....
Μπορεί να είναι που με βοήθησες να αντιληφθώ πως υπάρχουν τόσο πολλές μικρές ομορφιές γύρω μας και όμως σπάνια στρέφουμε το βλέμμα για να τις δούμε.....
Μπορεί να είναι που με βοήθησες να διακρίνω τις σημαντικές από τις ασήμαντες στιγμές της ζωής μας...
Μπορεί να είναι όλα μαζί....
.....Είσαι ό,τι πολυτιμότερο έχω στον κόσμο....