ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Ο Νικόλας - Μια άγνωστη ιστορία από τον πόλεμο του 40

Στη φωτό Ο Νικόλας και η αγαπημένη του
την ημέρα του γάμου τους

"Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον" έλεγαν οι παλιοί.
Ετσι και στην περίπτωση του Νικόλα. Κάποιες τραγικές συμπτώσεις έμελλαν να αλλάξουν τον ρου της ζωής του και να τον εξαναγκάσουν να φύγει από το μικρό χωριό της Εύβοιας στο οποίο ζούσε και να μετεγκατασταθεί σε μια μικρή κωμόπολη της Ν. Ιταλίας όπου έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του.
Οι παλιοί έλεγαν ακόμη
"Ουδέν κακόν αμιγές καλού"

Κι έτσι είναι. Μπορεί ο πόλεμος και οι κακουχίες να ήταν υπεύθυνα που αμούστακο παλλικαράκι ακόμη ο Νικόλας αποχωρίστηκε από τη μάνα του, τα αδέλφια του και το αγαπημένο του χωριό, όμως ο ίδιος ο πόλεμος έμελλε να τον κάνει να γνωρίσει τη σύντροφό του με την οποία έζησε ευτυχισμένα και πάντα ερωτευμένος για 55 ολόκληρα χρόνια!!!!
Μοναχά ο θάνατος τους χώρισε.....

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Νικόλας γεννήθηκε λίγο μετά από το θάνατο του πατέρα του ο οποίος σκοτώθηκε στον Α Παγκόσμιο πόλεμο. Μεγάλωσε με την μητέρα του και τα αδέλφια του με πολλή στέρηση. Εγινε παλλικαράκι, μα δεν πρόλαβε να χαρεί, ήρθε ο επόμενος πόλεμος με τις αγριότητες, τη θηριωδία,τη φτώχεια, τη πείνα, τη στέρηση....Και νάτανε μόνο αυτό? Ηρθαν οι Γερμανοί στο χωριό του, τον συλλάβανε και τον στείλανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως στη Γερμανία. Στα είκοσί του θάτανε θαρρώ. Από τότε οι δικοί του έχασαν τα ίχνη του. Δεν γνώριζαν εάν ζούσε η εάν σκοτώθηκε. Το ίδιο και αυτός.
Ετσι χωρίζουν οι οικογένειες στους πολέμους. Αγριο πράμα ο πόλεμος.....

Εκεί στη Γερμανία, ο Νικόλας νεαρό παλλικαράκι βρέθηκε για πρώτη φορά μακριά από το ζεστό σπιτικό του μικρού χωριού του, μακριά από τους δικούς του ανθρώπους, βίωσε τη μοναξιά, μόνος σε μια ξένη χώρα φυλακισμένος στον αφιλόξενο χώρο ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης.... Δύσκολες οι συνθήκες....μοναδική συντροφιά του ένας Ελληνας από το χωριό του που τον είχαν πάρει και αυτόν οι Γερμανοί στο στρατόπεδο, και ένας Ιταλός, ο Μάριος....Αυτός ο Ιταλός δεν ήταν σαν τους άλλους῎ ήταν καλός και πρόσχαρος άνθρωπος και νοιαζόταν για τον Νικόλα.
"Αμα τελειώσει ο πόλεμος θα σε πάρω μαζί μου στην Ιταλία"
έλεγε ο Μάριος στο Νικόλα
"Ναι, θάρθω Μάριε στην Ιταλία μαζί σου"
του απαντούσε ο Νικόλας με βουρκωμένα μάτια...αφού πίστευε πως δεν τούχε απομείνει κανένας στον κόσμο...βλέπετε είχε χάσει τα ίχνη τους και τότε δεν ήταν εύκολες οι επικοινωνίες σαν τώρα, ούτε τηλέφωνα υπήρχαν, ούτε εύκολη η επικοινωνία μεταξύ των χωρών. Τους δικούς του τους ήξερε για σκοτωμένους, το είχε πάρει πια απόφαση.
Με τον συγχωριανό του κάθε βράδυ ονειρεύονταν την επιστροφή στην πατρίδα. Σε αυτή την υγρή φυλακή το όνειρο της επιστροφής στην πατρίδα έμοιαζε με ηλιαχτίδα που τρύπωνε στη καρδιά, τους ζέσταινε και τους κρατούσε ζωντανούς.....αυτό το όνειρο ήταν που τους έδινε δύναμη να αντέξουν στις κακουχίες.....

Πέρασε ο καιρός, τελείωσε ο πόλεμος, ήρθε η ώρα να φύγει ο Μάριος
"Vienni" του λέει, "δεν ξεχνώ την υπόσχεσή μου, θάρθεις μαζί μου στην Ιταλία,θα σε πάρω στο σπίτι μου, θα σε γνωρίσω στους γονείς μου, στα αδέλφια μου"

"Ελα"
του λέει και ο συγχωριανός του, "έμαθα πως μεθαύριο φεύγει ένα καράβι για την Ελλάδα, θα γυρίσουμε παρέα στο χωριό"

Το βράδυ ο Νικόλας ξαγρύπνησε, δεν ήξερε τι να κάνει...
Τον Μάριο τον συμπαθούσε πολύ, μα να πάει σε μια ξένη χώρα?
Αλλά και στο χωριό να κάνει τι?
Αφού δεν είχε κανένα νέο από τους δικούς του, ορφανός τι θάκανε εκεί μοναχός του?
Τα χαράματα πήρε την απόφαση :
ΟΧΙ. Δεν θα γύρναγε στον τόπο του.
Θα ακολουθούσε τον Μάριο στην Ιταλία.....
Ο συγχωριανός του σαν τάκουσε στεναχωρέθηκε, δάκρυσε, αγκάλιασε τον Νικόλα σφιχτά σαν νάταν η στερνή φορά που βλέπονταν και του είπε "καλή αντάμωση".
Μα ήταν πράγματι η στερνή φορά που αγκαλιάζονταν...
Το καράβι με το οποίο ταξίδεψε ο συγχωριανός του στην Ελλάδα βούλιαξε και ο παιδικός του φίλος πνίγηκε.....
Αν τον είχε ακολουθήσει ο Νικόλας...
Μα το λαδάκι στο καντηλάκι του δεν είχε στερέψει ακόμη
Ο Μάριος κράτησε το λόγο του και πήρε τον Νικόλα στο σπίτι του. Τον φρόντισε, τον ενσωμάτωσε στην δική του οικογένεια, στα δικά του τα αδέλφια....τον ένοιωθε πια σαν αληθινό αδελφό του....πράγμα που δεν άργησε να γίνει και στην πραγματικότητα.....
Μία από τις αδελφές του Μάριου ήταν πανέμορφη και πολύ καλή κοπέλα. Αντουανέτα ήταν το όνομά της. Ενας άγγελος που από τη πρώτη στιγμή που ειδωθήκανε με τον Νικόλα ερωτοχτυπηθήκανε. Μια αγάπη γεμάτη από σεβασμό και αλληλοεκτίμηση και ας τους χώριζαν 10 ολόκληρα χρόνια.
Εκείνη ήταν μεγαλύτερή του.
....."Ο έρως χρόνια δεν κοιτά" λέγανε οι παλιοί.....
Μαζί απόκτησαν 3 παιδιά, η οικογένειά τους και το σπιτικό τους ήταν πάντα χαρούμενο και γεμάτο από κόσμο. Η γυναίκα του ήταν όπως οι περισσότερες ΝοτιοΙταλίδες καταπληκτική μαγείρισα και αφού καθώς λένε "ο έρωτας περνά πρώτα από το στομάχι" και το στομάχι γέμιζε πάντα με νοστιμιές, έτσι νόστιμος παρέμενε για πολλά-πολλά χρόνια και ο έρωτας . Ποτέ δεν άκουγες γκρίνιες και διαπληκτισμούς μέσα στο σπιτικό του Νικόλα. Μετά τον θάνατο του πεθερού του, ο Νικόλας ανέλαβε το μικρό ρολογάδικο, αφού εν τω μεταξύ του είχε μάθει την τέχνη από τον πεθερό του.

Τα χρόνια περνούσαν, τα παιδιά μεγάλωναν, μα τον Νικόλα τον έτρωγε το μαράζι της πατρίδας. Τι κι αν οι δικοί του ήταν σκοτωμένοι? Ηθελε να γυρίσει, να βρει τον τάφο τους και να ανάψει ένα κεράκι. Ηθελε να δει για μια φορά το χωριό του, αφού εκεί είχε γεννηθεί. Η νοσταλγία, ο νόστος, κακό πράμα νάσαι ξενιτεμένος.....
Βέβαια όταν επιχείρησε να αρχίσει τη διαδικασία να φτιάξει διαβατήριο, διαπίστωσε πως δεν ήταν καθόλου εύκολο....Στην Ελλάδα τον θεωρούσαν "λιποτάκτη"!!!!! Αν και δεν έφταιγε ο ίδιος που τον είχαν πάρει οι Γερμανοί από την Ελλάδα προτού να υπηρετήσει φαντάρος, οι Ελληνικές αρχές τον θεώρησαν λιποτάκτη....
Γρήγορα εγκατέλειψε την ιδέα της επιστροφής στην Ελλάδα και σκέφτηκε να αναζητήσει κανέναν θείο, καμία θεία, τίποτα ξαδέλφια για να μάθει τι συνέβη στους δικούς του.....

Ετσι απευθύνθηκε στον ΕΕΣ (Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό)!
Μετά από χρόνια ερευνών ο ΕΕΣ βρήκε τα ίχνη της χαμένης του οικογένειας και του έστειλε μια χαρμόσυνη είδηση : Τα αδέλφια του ζούσαν!!!! Μόλις του έδωσαν τη διεύθυνση έστειλε ένα απερίγραπτο γράμμα γεμάτο αγωνία. Ηθελε να μάθει νέα τους. Γρήγορα πήρε απάντηση και από τότε άρχισαν να αλληλογραφούν με τα αδέλφια του. Η μητέρα τους είχε πεθάνει από τις κακουχίες του πολέμου. Γράμματα συγκίνησης, απερίγραπτα λόγια αγάπης που πήγαιναν κι έρχονταν με το ταχυδρομείο, συνοδεύονταν με τις φωτογραφίες των παιδιών που είχαν αποκτήσει τα αδέλφια του αλλά και των δικών του. Λες και μέσα από τα γράμματα να προσπαθούσαν τα αδέλφια να απαλείψουν τα χρόνια που τους είχε χωρίσει ο πόλεμος.
Ετσι χωρίζουν οι οικογένειες στους πολέμους. Αγριο πράμα ο πόλεμος.....

Αφού ο Νικόλας δεν μπορούσε να ταξιδέψει στην Ελλάδα για να μην τον πιάσουν για λιποτάκτη, αποφάσισε ο ένας του αδελφός να πάει να τον βρει στην Ιταλία. Πρώτη φορά ταξίδευε εκτός Ελλάδος και μάλιστα σε μια εποχή που στην Ελλάδα υπήρχε ακόμη η χούντα. Πήρε το καράβι από την Πάτρα και ξεμπάρκαρε με την οικογένεια στο Μπρίντιζι. Οι τοίχοι γύρω ήταν γραμμένοι με συνθήματα κατά της χούντας. Ρώτησε κάποιους Ιταλούς πως μπορούσε να βγει στο δρόμο για την μικρή κωμόπολη. Θυμόταν τα Ιταλικά από τον πόλεμο (όλοι όσοι έζησαν τον πόλεμο έμαθαν Ιταλικά). Μετά από 3 περίπου ώρες έφτασε.....
Που θα πήγαινε όμως? Ηταν βράδυ.... Πως θα γνωρίζονταν με τον αδελφό του? Από αμούστακα παιδιά είχαν χωρίσει.....Ξάφνου άκουσε μια φωνή στα Ιταλικά "zio" (θείε).....Ηταν μια νεαρή όμορφη κοπέλα....Ιδια η μάνα του. Μετά έμαθε πως την λέγανε Ελένη. Ηταν η κόρη του Νικόλα που τους έψαχνε. Είχε δει στο σκοτάδι τις Ελληνικές πινακίδες και κατάλαβε.....Οδηγούσε ένα μικρό αυτοκινητάκι. Μπήκε μπροστά για να τους οδηγήσει.....σε λίγη ώρα έφτασαν στο σπίτι του Νικόλα.....Οταν άνοιξε η πόρτα τα δύο αδέλφια ρίχτηκαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου ξεσπώντας σε λυγμούς....Μιλούσαν και οι δύο ασταμάτητα, χωρίς ανάσα, σαν να ήθελαν να πουν όλα αυτά που κρατούσαν στο μυαλό τους τόσα χρόνια.....

Ξημέρωσαν....κανείς δεν ήθελε να κοιμηθεί εκείνη τη βραδιά....Τα δύο αδέλφια προσπαθώντας να προλάβουν να πουν τις ιστορίες τους και τα υπόλοιπα μέλη προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν πως ήταν συγγενείς....Δύσκολες καταστάσεις....Δύσκολη και η επικοινωνία αφού ούτε οι μεν μιλούσαν Ελληνικά ούτε οι δε Ιταλικά. Στο τέλος όμως κατάφερναν να συνενοηθούν αφού εκείνη τη βραδιά όλοι μιλούσαν με τη γλώσσα της καρδιάς.....

Τα επόμενα χρόνια ήρθαν τα παιδιά του Νικόλα για γαμήλιο ταξίδι στην Ελλάδα και επισκέφτηκαν για πρώτη φορά το χωριό του πατέρα τους.....

Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι ο Νικόλας να ξεπεράσει τις πολύπλοκες γραφειοκρατικές διαδικασίες με την στρατολογία (για την "λιποταξία"). Γέρασε πια και μοναχά τότε κατάφερε να δει για τελευταία φορά το χωριό του....
Το αδίκημα της λιποταξίας λέει αίρεται άμα γεράσει ο άνθρωπος...
Δύο φορές όλες κι όλες κατάφερε να επισκεφτεί την Ελλάδα.

Ολα του τα χρόνια ο Νικόλας τα έζησε με την πολυαγαπημένη του γυναίκα στην μικρή κωμόπολη της Ιταλίας. Περάσανε τα χρόνια κι εκείνη έμεινε κατάκοιτη για 4 χρόνια...Εκείνος σπάνια πια έβγαινε από το σπίτι. Προτιμούσε να της κρατά συντροφιά και να της μιλά κρατώντας τρυφερά το χέρι της, και εκείνη τον κοιτούσε μέσα στα μάτια και αν και στο κρεββάτι του πόνου έκανε τα χωρατά της....
Ηταν γυναίκα που δεν ήθελε να στεναχωρεί και να επιβαρύνει τους άλλους...
....Και οι δυό τους εξακολουθούσαν να είναι ακόμη ερωτευμένοι όπως τον πρώτο καιρό.....
....Η κοινή τους ζωή κράτησε 55 ολόκληρα χρόνια.....
Οταν εκείνη έφυγε στα 90 της χρόνια, μετά από 8 μήνες την ακολούθησε κι εκείνος απαρηγόρητος από τον χαμό της....

Σήμερα τα παιδιά του Νικόλα και τα εγγόνια ζουν στην ίδια κωμόπολη της Ν. Ιταλίας, στο Αβελίνο, εκεί που πέρασε τα χρόνια του ο Νικόλας, αλλά μακριά από τους φυσικούς τους συγγενείς από την πλευρά του πατέρα τους.
Είναι Ιταλοί πολίτες και δεν μιλούν την Ελληνική γλώσσα.
Το Ελληνικό επώνυμο είναι το μόνο που απόμεινε να θυμίζει την Ελληνική καταγωγή τους....
Ετσι χωρίζουν οι οικογένειες εξ αιτίας των πολέμων.
Αγριο πράμα ο πόλεμος.....


42 σχόλια:

  1. ωραία ιστορία! έτσι είναι. οι ζωές όλων διαρκείς συμπτώσεις που διαμορφώνουν μεγάλο μέρος της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα...
    σγκηνιτική ιστορία.. τότε χάθηκαν πολλοί, αγνοούνται ακόμη και σήμερα..
    Ήταν από τους τυχερούς, έζησε μια ευτυχισμένη ζωή... Περίργοι εκείνοι οι καιροί.. απάνθρωποι..
    Βρήκε την εναπομείνουσα οικογένειά του, μπράβο.. αυτό και αν είναι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ τρυφερή ιστορία. Και πόσο ανθρώπινος ο Νικόλας. Σώζεται η ζωή του, βρίσκει την ιδανική γυναίκα, αποκτά οικογένεια...
    Πάντα πίστευα στη τύχη, τη μοίρα στη ζωή μας, αν και καμιά φορα μας παίζει άσχημα παιγνίδια.
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. πωπω δυοσμαρακι,πολυ συγκινητικη ιστοριουλα..νασαι καλα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΄πολύ ωραίο , συγκινητικό και ανθρώπινο.
    Καλη μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οι περισσότεροι Ιταλοί ήταν αντιφασίστες δεν ήθελαν να πολεμήσουν ουσιαστικά για τον Τρελο- Μπενίτο, γιαυτό νικήσαμε το φασίστα Ντούτσε στην Αλβανία..
    Ένας τέτοιος ήταν και ο Ιταλός φίλος του Νικόλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @basnia
    Ετσι είναι, άλλωστε η γλύκα της ζωής είναι ακριβώς αυτές οι απρόοπτες συμπτώσεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @hfaistiwnas

    Απάνθρωποι εκείνοι οι καιροί.
    Λίγοι στάθηκαν τυχεροί. Ποτέ να μην ξανάρθουν τέτοιοι καιροί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @leondokardos

    Πιστεύω πως η τύχη και η μοίρα καθορίζουν πράγματι κάποιες καταστάσεις στη ζωή μας άλλοτε καλές και άλλοτε καλές.
    Ακόμη όμως και οι κακές συγκυρίες πιστεύω πως μας βοηθούν να δυναμώσουμε και την επόμενη φορά που θα βρεθούμε σε μια παρόμοια κατάσταση θα ξέρουμε πως να την αντιμετωπίσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @laplace78

    Εκτός από το γεγονός πως ήθελα τη σημερινή ημέρα να την αφιερώσω σε αυτή την ιστορία, θυμήθηκα μία ανάρτησή σου σχετικά με τις σχέσεις. Το ζευγάρι αυτό νομίζω πως είναι παράδειγμα πως οι άνθρωποι μπορούν να αγαπιούνται και η αγάπη τους να αντέχει στο χρόνο φτάνει να το επιδιώκουν και οι δύο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @νίκος

    Καλή σου ημέρα Νικολή.
    Μια απλή αλλά τόσο τρυφερή ανθρώπινη ιστορία αφιερωμένη στη σημερινή ημέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δυστυχώς κάθε πόλεμος σε αυτό το πλανήτη είναι ένας εμφύλιος πόλεμος όπως χαρακτηριστικά είχε πει κάποτε ο Κάρολος Παπούλιας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @καπιταλιστικό κουμμούνι

    Ετσι είναι καπ κουμ
    Εχω ακούσει πολλές ιστορίες για Ιταλούς που πήγαιναν στα Ελληνικά σπίτια που είχαν παιδιά και πρόσφεραν τρόφιμα με κίνδυνο να περάσουν στρατοδικείο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @barel

    Πράγματι. Αφού ο πόλεμος είναι μια εχθρική πράξη ανάμεσα σε ανθρώπους.
    Γιατί αν το καλοσκεφτούμε οι άνθρωποι θα ήταν πολύ πιο ευτυχισμένοι εάν ασχολούνταν με τα κοινά τους σημεία παρά που ασχολούνται με τις διαφορές τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πόλεμος πάντων πατήρ,και σε ευρύτερο και σε ατομικό επιπεδο,να μην πάμε πολύ μακριά,στη γειτονιά μας,πόσοι πήραμε μυρωδιά απ'το δράμα του 1995 στη Βοσνία,στη Σρεμπένιτσα;Χιλιάδες τέτοιες ιστορίες ,και η δική σου συγκλονιστικότατη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. με το συγγραφικο σου ταλεντο,κατορθωσες αλλη μια φορα να
    μας ταξειδευσεις ,στην εποχη του πολεμου ,μεσα απο την περιγραφη της ιστοριας του Νικολα,ενοιωσα την ιστορια ενος Ιταλου του ΛΟΥΙΤΖΙ.Σημερα το βραδυ ,θα ποιουμε
    κρασι για αυτον,.στο καφενειο Η ΜΑΡΟΥΚΛΑ στο ΑΡΒΑΝΙΤΟΧΩΡΙ,εκει
    που αναπαυεται.να εισαι παντα καλα
    KASIOTOKOUSELI@BLOGSPOT.COM

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Τύχη ; Μοίρα ;
    Ειναι πολύ μεγάλη η συζήτηση.Αφησε την καλύτερα. Τα έχω υποστεί και τα...δύο,πίστεψέ με,τα ξέρω καλά....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πολλές φορές συλλογίζομαι για την τύχη της γενιάς μας. Είμαστε ευτυχισμένοι γιατί δε γνωρίσαμε κακουχίες και στερήσεις. Έχουμε μία άνετη και σχετικά καλή ζωή. όμως, αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε για να βελτιώσουμε το παρόν. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τις ζωές μας με τις αντίστοιχες των προηγούμενων γενιών. Ωστόσο, πρέπει να παραδειγματιζόμαστε για να αποφύγουμε τα λάθη τους.

    Συγκινητή η ιστορία του Νικόλα πράγματι. Πώς την ξέθαψες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Dyosmaraki πολυ όμορφη η ιστορία που μας έγραψες. Σε τέτοιες καταστάσεις παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η τύχη. Δεν είναι καθόλου έυκολο να τα βγάλει πέρα κάποιος βασιζόμενος στς δυαντότητες του, πρέπει να τον βοηθήσει και η τύχη. Τον συγκεκριμένο τον βοήθησε...άλλοι χάθηκαν.

    Να είσαι καλα Dyosmaraki!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Άγριο πράγμα ο πόλεμος.
    Πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει η ζωή.
    Σήμερα έχουμε μια σταθερότητα, κάνουμε σχέδια, φοβόμαστε το αναπάντεχο.
    Κι όμως απόπάντα, ακόμη και μόλις 40 χρόνια πίσω, οι ζωές των ανθρώπων αναστατώνονταν από την μια στιγμή στην άλλη και τα πάντα ανατρέπονταν ξάφνου.
    Αλλά η ζωή συνεχίζονταν... ακόμη και έτσι οι άνθρωποι ζούσαν.
    Και ένας μικρός μικρούλης ανθρωπάκος βρέθηκε στη δίνη ενός πανανθρώπινου γεγονότος. Και η ζωή του άλλαξε...
    Αλλά έζησε μια άλλη ζωή από αυτλη που του επεφύλασσε η μοίρα... ή όχι ?
    Ωραία ιστορία. Ομορφο πράγμα οι ωραίες ιστορίες. Σε κάνουν να ξανατοποθετείς τις σκέψεις σου...
    Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. "΄Αγριο πράμα ο πόλεμος....."

    ...μόνο η αγάπη μένει....

    Χθες σε επετειακό αφιέρωμα στη ΝΕΤ έβλεπα δικούς μας που ανέβηκαν στα βουνά της Αλβανίας και συνέλεγαν οστά των χαμένων ηρώων.
    Γιατί όλα τούτα να συμβαίνουν και να χάνεται άδικα κόσμος ή να αποκόβεται δια παντός από τις ρίζες του;
    Για τον παραλογισμό 2-3 ανεγκέφαλων;

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Πάνω από όλα ανθρώπινο αγαπητή. Σε μία κοινωνία που έχασε την ανθρωπιά της στον πόλεμο και τώρα, εν καιρώ "ειρήνης", δεν την έχει βρει ακόμα.

    Καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @Vad

    Εκατομμύρια θα έλεγα παρόμοιες άγνωστες ιστορίες.
    Μήπως τελικά θα έπρεπε να δίνουμε έμφαση σε αυτούς τους άγνωστους ανθρώπους και να αναδεικνύουμε τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα κάθε τόπου αντί να ασχολούμαστε μα ανούσιες καταστάσεις?
    Λέω μήπως....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @kasiotokouseli

    Καλέ μου Κασιώτη, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον (εάν ήθελες φυσικά)να έκανες μια ανάρτηση με την ιστορία του Λουίτζι. Ακουσα μία αναφορά στο όνομά του όταν επισκέφτηκα το νησί σου μα δεν ρώτησα περισσότερα.
    Νάξερες πόσο θα ήθελα να βρισκόμουν εκεί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @leondokardos

    Δεν έχω κρύψει πως πιστεύω στη σοφία των παλαιότερων ανθρώπων. Ελεγαν "αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει"...
    Είναι σημαντικός ο ρόλος της τύχης στη ζωή μας καθώς και της μοίρας (στην οποία πιστεύω αλλά όχι μοιρολατρικά).
    Στις παραδόσεις μας λέγανε πως μέσα στις πρώτες 3 ημέρες άμα γεννιόταν ένα μωρό πήγαιναν οι 3 μοίρες και προδιαγράφανε τη μοίρα του μωρού (δηλαδή πόσα χρόνια θα ζήσει κλπ)
    Βέβαια όπως λες είναι μια μεγάλη συζήτηση αυτή αν και θα είχε ενδιαφέρον αφού υπάρχουν πολλές απόψεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @antoine

    Κάθε εποχή έχει τις δικές της δυσκολίες.Η δική σου γενιά όπως και κάθε γενιά έχει και αυτή τις δικές της δυσκολίες, κανείς δεν το αρνιέται.

    Ομως ως τις πλέον αδικημένες από τη μοίρα γενιές θεωρώ εκείνες που γαλουχήθηκαν μέσα σε πολέμους.Δεν επέλεξαν οι ίδιες τους πολέμους, τους επιβλήθηκαν.

    Ως συνέπεια δεν μπόρεσαν ποτέ να σπουδάσουν, δεν μπόρεσαν ποτέ να έχουν αυτό που σήμερα θεωρούμε δεδομένο: ένα πιάτο φαί καθημερινά.

    Στέκομαι όμως σε αυτό που λες : Κάθε γενιά πρέπει να αγωνίζεται να βελτιώσει το παρόν της. Και προ πάντων δεν πρέπει να απαξιώνει το παρελθόν, αφού όταν κανείς γνωρίζει τα λάθη και τις δυσκολίες του παρελθόντος, αποκτά την εμπειρία για να πολεμά τις αδυναμίες του παρόντος ενώ γίνεται ικανός να σχεδιάζει το μέλλον τόσο της δικής του γενιάς αλλά και των επόμενων γενιών.

    Οσο για το ερώτημά σου πως ξέθαψα την ιστορία του Νικόλα...Απλά έτυχε να τον γνωρίσω και να μου αφηγηθεί την ιστορία του. Είναι η πρώτη φορά που την εκμυστηρεύομαι....
    Ο Νικόλας έφυγε από κοντά μας πριν από 8 χρόνια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. @Ndn

    Πιστεύω πολύ στη τύχη και στη μοίρα. Ομως εξ ίσου πιστεύω και στις ανθρώπινες επιλογές (όταν αυτές είναι επιτρεπτές).

    Ισως εάν ο Νικόλας επέλεγε να ακολουθήσει τον συγχωριανό του η κατάληξή του να ήταν άλλη.

    Μπορεί από τη μια η τύχη και από την άλλη η επιλογή να καθορίζουν κατά 50% η καθεμιά την ζωή (την τύχη η την ατυχία) των ανθρώπων?

    Δεν ξέρω, δεν είμαι βέβαιη πως έχω βρει την απάντηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. @salvatore1789

    Είναι τόσο εύκολο να αλλάξει απρόσμενα η ζωή του καθενός μας. Οσο και να προγραμματίζουμε, υπάρχουν και άλλοι απρόβλεπτοι παράγοντες που δεν τους γνωρίζουμε.

    Σε κάθε περίπτωση πάντως η θέση μου είναι πως θα πρέπει να ζούμε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας με τον ποιοτικότερο δυνατό τρόπο.

    Επίσης πιστεύω πως αξίζει να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο. Ο Νικόλας άντεξε τις κακουχίες του στρατοπέδου επειδή ονειρευόταν να επιστρέψει μια μέρα στην πατρίδα....Αυτό τον κράτησε ζωντανό...

    Από την άλλη όπως λες μπορεί τελικά να έζησε μια άλλη ζωή από αυτή που του επεφύλασσε η μοίρα...
    Στο ποσοστό που του αναλογούσε, η συνειδητή του επιλογή να μην ακολουθήσει τον συγχωριανό του ίσως τελικά να ανέτρεψε αυτό που του επιφύλασσε η μοίρα του....

    Η επανατοποθέτηση των σκέψεων, μου δείχνει σκεπτόμενο άνθρωπο με ανοικτό πνεύμα. Καλώς σε βρήκα λοιπόν.

    ΥΓ. Γράφεις ενδιαφέρουσες σκέψεις στο blog σου πολύ καλές για σχολιασμό. Θέλησα να σχολιάσω στο πρώτο κείμενό σου αφού μιλούσες για τις παραδόσεις αλλά νομίζω πως τα σχόλια είναι κλειστά. Μήπως δεν κάνω εγώ κάτι καλά?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. @φύρδην-μίγδην

    "Μόνο η αγάπη μένει"
    Οι άνθρωποι πιστεύω πως αγαπιούνται. Οι λίγοι ανεγκέφαλοι είναι εκείνοι που τους φανατίζουν και τελικά η ανθρωπότητα καταλήγει στους πολέμους.

    Ακουγα ιστορίες για το πόσο μονιασμένοι ζούσαν οι άνθρωποι διαφορετικών θρησκειών, εθνικοτήτων κλπ σε περιοχές που πάντα συνυπήρχαν. Οταν έμπαιναν μισαλλόδοξοι θρησκευτικοί ή πολιτικοί ηγέτες στη μέση, το σκηνικό χάλαγε και οι άνθρωποι διχάζονταν...κι έπειτα ερχόταν ο πόλεμος.

    Καλή μου Γλαρένια, τα ερωτήματά σου είναι και δικά μου ερωτήματα και δεν ξέρω να δώσω απάντηση...

    Καλό βράδυ εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. @island

    Ακόμη και μέσα στον πόλεμο πιστεύω πως ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους η ανθρωπιά υπάρχει.

    Οπως για παράδειγμα ο Μάριος ο Ιταλός που έγινε φίλος με τον Νικόλα και τον έσωσε. Αν ο Μάριος δεν προσφερόταν να πάρει μαζί του τον Νικόλα στην Ιταλία, δεν γνωρίζουμε ποιά θα ήταν η τύχη του Νικόλα.

    Στις μέρες μας βέβαια (η εν καιρώ ειρήνης όπως λες) αν τα βάζαμε στο ζύγι την ανθρωπιά και την παλιανθρωπιά δεν είμαι σίγουρη προς τα που θα έγερνε η ζυγαριά...

    Καλό βράδυ εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Τελικά οι πιο άγριοι πόλεμοι είναι οι εμφύλιοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Η Μοίρα για την οποία μιλάω εγω, ειναι το αναπόφεκτο, δε το περιμένεις, απλά σου έρχεται,σου συμβαίνει. Η τύχη είναι άλλο πράγμα.
    Η Μοίρα, μπορεί να σου αφήσει σημάδια ανεξίτηλα στη ζωή σου.
    Φυσικά δεν είμαι υπέρ της μοιρολατρίας, καθόλου μάλιστα.
    Αλλά πάλι θα πω οτι η συζήτηση είναι μεγάλη.
    ΥΓ. Μακάρι όταν υπάρχουν θέμετα που ενδιαφέρουν και σηκώνουν συζήτηση,να γινόταν με όσους το ήθελαν μια πιο κοντινή συζήτηση,πχ πίνοντας καφέ κάπου. Τολμώ να το πω δίχως να ξέρω εάν παραβαίνω όρους του bloging.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Άγριο πράγμα ο πόλεμος..
    Όμως και οι άνθρωποι που 'χουν στα χέρια τους την εξουσία για τον αρχινίσουν ακόμη πιο άγριοι..
    Πολύ όμορφη ιστορία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. @Λάκων

    Πιστεύω πως όλοι οι πόλεμοι είναι άγριοι και οι επιπτώσεις τους στις ζωές των απλοϊκών ανθρώπων ακόμη πιο άγριες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. @leondokardos

    Εχεις δίκιο λεοντόκαρδε, καμιά φορά μπορεί κάποιες καταστάσεις να σημαδέψουν ανεξίτηλα την ψυχή ή το σώμα ενός ανθρώπου.
    Και τότε είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.
    Βρίσκω πολύ όμορφη την ιδέα σου. Και μην ανησυχείς δεν υπάρχει κανένας όρος blogging που να προσδιορίζει πως απαγορεύεται η ανθρώπινη επικοινωνία και ο αυθορμητισμός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Αγριο πράμα ο πόλεμος! Πανέμορφη και συγκινητική ιστορία, Δυοσμαράκι.

    Μακάρι οι μαθητές να είχαν δυνατότητα να διαβάζουν τέτοιες ιστορίες για τον πόλεμο του 40. Ίσως έτσι έδειχναν περισσότερο ενδιαφέρον απ' ότι όταν αναγκάζονται να παρελαύνουν χωρίς, δυστυχώς, να ξέρουν αρκετοί απ' αυτούς το γιατί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. @(α)μελοδημητρα

    Συμφωνώ! Για τα παιδιά ο πόλεμος του 40 είναι κάτι το απόμακρο. Δεν γνωρίζουν καλά καλά τι έγινε.
    Ισως εάν άκουγαν ιστορίες για τη δυστυχία και τις περιπέτειες των τότε οικογενειών να ενδιαφέρονταν περισσότερο.

    Καλώς όρισες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Σήμερα βρήκα την ιστορία σου και με συγκίνησε πάρα πολύ. Είναι κι αυτή μια από τις "παράπλευρες απώλειες" που έχει κάθε μεγάλη συμφορά. Κι ο πόλεμος είναι πολύ μεγάλη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. @gvarvakis

    Να δεις όταν πρωτοάκουσα την ιστορία από τα χείλη του ίδιου του Νικόλα. Τα μάτια μου έτρεχαν σαν βρύσες...
    Οπως λες ο πόλεμος είναι πολύ μεγάλη συμφορά....
    Καλό σου βράδυ εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Ούνα ράτσα οι Ιταλοί, δεν τους ξεχωρίζεις εύκολα απο Ελληνες.
    Συγκινητική η ιστορία dyosmaraki μου.
    Ευχαριστώ που την μοιράστηκες.
    τέτοιες πρέπει συχνά να ανεβάζουμε.
    Εκτος απο τους νεκρούς του πολέμου, πολλά ακόμα ηταν τα θύματα άλλων παρενεργειών αυτης της ανθρώπινης βλακίας, του πολέμου.
    Να έφυγε με παράπονο ή με χαμόγελο ο Νικόλας ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. @tzonakos

    Εφυγε με το παράπονο πως ήταν μακριά από την φυσική του πατρίδα.
    Εφυγε όμως με χαμόγελο γιατί πήγαινε να συναντήσει την αγαπημένη του. Χωρίς αυτήν δεν μπορούσε να ζήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιά είναι η γνώμη σας;