ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Επιστρέφω σε λίγο......

Το μποϋκοτάζ στο γάλα συνεχίζεται .......οι ζέστες σφίξανε......μια δύσκολη περίοδος (ελπίζω) τελείωσε....

Ετσι το dyosmaraki αποφάσισε να αναχωρήσει για λίγη ξεκούραση....και για να συμμετάσχει σε ένα (τι άλλο?) πανηγύρι στη μαγευτική Ρόδο.



Ραντεβού με νεότερες εικόνες την Κυριακή 29/6

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Στους διαδρόμους ενός Δημοσίου Νοσοκομείου....


Σάββατο πρωϊ, ώρα 7.15! Η ανάγκη οδήγησε τα βήματά μου σε ένα από τα μεγάλα Νοσοκομεία της Αθήνας για να κάνω εισαγωγή σε συγγενικό μου πρόσωπο.

Οχλαγωγία, κόσμος πολύς, ο ένας να πέφτει πάνω στον άλλον. Λίγο παραπέρα ακούγονται βογγητά. Μια υπερήλικη αφημένη μοναχή της σε μια γωνιά του διαδρόμου κοιτάζει με απλανές βλέμμα στο κενό. Φαίνεται ταλαιπωρημένη και αδύναμη. Κανείς δεν βρίσκεται κοντά της, αντιλαμβάνομαι πως ο τραυματιοφορέας την έχει αφήσει για να ρωτήσει που θα παραδόσει το ευάλωτο φορτίο του. Βογγητό πόνου από τη γιαγιά. Κραυγή απόγνωσης λίγο παραπέρα. Νοσοκόμοι τρέχουν πανικόβλητοι πέρα - δώθε. Το πρόσωπό τους έχει φορέσει μια παγερή μάσκα πανομοιότυπη, ανέκφραστη, ό,τι τους ρωτάς όλοι έχουν το ίδιο ύφος. Μοναδική εξαίρεση οι σεκιουριτάδες που απαντούν πρόθυμα και ευγενικά στις αναρίθμητες ερωτήσεις -έστω και αν αυτό δεν περιλαμβάνεται στα επίσημα καθήκοντά τους- που τους βομβαρδίζει κάθε απελπισμένος και μη εξοικειωμένος με τις διαδικασίες των Νοσοκομείων επισκέπτης. Μάταια το βλέμμα μου αναζητά μια κατατοπιστική πινακίδα με οδηγίες ή κάποιον διαθέσιμο υπάλληλο για να ρωτήσω και να με καθοδηγήσει μέσα σε αυτό το χάος. Πλησιάζω σε έναν κισέ για να ρωτήσω τη διαδικασία αφού δεν γνωρίζω από αυτά τα πράγματα. Μπροστά μου μια κυρία σε έξαλλη κατάσταση τα έχει βάλει με έναν άντρα και μια γυναίκα που βρίσκονται μέσα από τον κισέ.

Ο άντρας γραφικός τύπος βαριεστημένου δημοσίου υπαλλήλου κοιτά με βλοσηρό ύφος όποιον τολμήσει να ταράξει την απραξία του.
Οσοι τον ρωτούν κάτι παραπάνω από αυτό που είναι εντεταλμένος να κάνει, τους παραπέμπει μουγγά με ένα απλό νεύμα του κεφαλιού ...."από κει"!!!
(πάντως το ένα "απο κεί" που ακολούθησα με οδήγησε στην αποθήκη προμηθειών του Νοσοκομείου....Να μην κατάλαβα εγώ καλά?....)

Οικονομία λέξεων? Βαριεστημάρα ? Μάλλον το δεύτερο! Η έξαλλη κυρία μπροστά μου έχει φέρει ασθενή από επαρχία. Από τον όλο διάλογο που εξελίσσεται σε έντονο ύφος καταλαβαίνω πως την Πέμπτη και την Παρασκευή οι εργαζόμενοι στα Δημόσια Νοσοκομεία απεργούσαν. Η κυρία από τις 10 η ώρα της προηγούμενης βραδιάς εξακολουθεί να μην έχει εξυπηρετηθεί με αποτέλεσμα ο ασθενής που συνοδεύει να βρίσκεται μετά από 9 ώρες ξαπλωμένος πάνω σε ένα φορείο και να μην έχει γίνει ακόμη εισαγωγή. Η γυναίκα είναι αγχωμένη επειδή η ώρα είναι 7.15 το πρωί και στις 8 η εφημερία του Νοσοκομείου λήγει! Τρέμει μήπως και την στείλουν σε άλλο Νοσοκομείο μετά από τόσες ώρες αναμονής.

Κυρία : "Πότε επί τέλους θα γίνει η εισαγωγή στο Νοσοκομείο? Ελεος! Από τις 10 η ώρα το βράδυ ο ασθενής είναι πάνω στο φορείο εξαντλημένος, πεινασμένος, διψασμένος, ούτε τουαλέτα δεν έχει πάει. Δεν υπάρχει κανείς υπεύθυνος να μας πει, θα εισαχθεί ή όχι? Ποιός θα μας πει τι πρέπει να κάνουμε?"

Η υπάλληλος στον κισέ : "Κυρία μου έχετε συνειδητοποιήσει πως μέχρι πριν από λίγο είχαμε απεργία? Τι φωνάζετε?"

Κυρία : (στριγκλίζοντας πλέον) "Και εμένα τι με νοιάζει η δική σας απεργία? Εμένα με νοιάζει να μην πεθάνει ο ασθενής μου που τον έχετε τόσες ώρες εγκαταλελειμένο και αβοήθητο πάνω στο φορείο...Είναι 7.15 η ώρα, φιρί φιρί το πάτε να μου πείτε να πάω αλλού τον ασθενή επειδή στις 8 τελειώνει η εφημερία σας. Να ξέρετε πως δεν θα σας περάσει, θα το γκρεμίσω το Νοσοκομείο εάν τολμήσετε να κάνετε κάτι τέτοιο. Ούτε τσίπα ευαισθησίας δεν έχετε για ένα άρρωστο και ταλαιπωρημένο άνθρωπο?"

Η υπάλληλος στον κισέ : (κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι της) "Κυρία μου πως κάνετε έτσι? Πως φαίνεται πως δεν ξέρετε τι σας γίνεται, Τς τς τς"

Κυρία : "Τι θέλεις να πεις" (παύουν οι φιλοφρονήσεις και περνάμε στον ενικό αριθμό)

Η υπάλληλος στον κισέ : (με τσιριχτή φωνή) "Κυρά μου δεν έχεις καταλάβει πως τα Νοσοκομεία ξεπουλιώνται στον Ιδιωτικό τομέα? Εμείς γιατί νομίζεις πως κάναμε την απεργία? Εμείς τους πολίτες σκεφτόμαστε ...."
Ανάθεμα κι αν κατάλαβα τι σχέση είχε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή η σωστή εκτέλεση των καθηκόντων του υπαλλήλου ενός Νοσοκομείου με την ιδιωτικοποίηση των Νοσοκομείων....θεώρησα εντελώς άστοχη αυτή την αναφορά....και όπως ήταν επόμενο.....

Κυρία : (σε έξαλλη κατάσταση πλέον)
"Τι σχέση έχει αυτό που μου λες τώρα ε? Εμένα σκέφτηκες @#$%$#@ ?
Την θεσούλα σου σκέφτηκες που θα σε ξεκουνήσουν από τη μονιμότητά σου....
Φτάνει πια! Ειδικά εσύ δεν θέλω να με σκέφτεσαι! Με άκουσες? ΔΕΝ ΘΕΛΩ να με σκέφτεσαι. Γιατί αν με σκεφτόσουν θα είχες κάνει καλά τη δουλειά σου και ο ασθενής μου δεν θα βρισκόταν ακόμη εγκαταλελειμμένος πάνω σε ένα φορείο από χθες το βράδυ..."
Σε έξαλλη κατάσταση κοιτά όλους τους υπόλοιπους που παρακολουθούμε με αμηχανία τη σκηνή.....
"Ακουσον! Ακουσον! Εμένα σκέφτηκε και έκανε την απεργία της η κυρία"
(Κάνοντας τον σταυρό της) .....
Θεούλη μου κάνε να ιδιωτικοποιηθούν τα Νοσοκομεία μήπως και πάψουμε να περνάμε αυτό το μαρτύριο....
Κάνε να φύγουν καρακάξες σαν κι αυτήν που έχουν πιάσει κάποιες θέσεις και είναι και "μόνιμες".
Ας πάρουν υπαλλήλους ευαίσθητους που να νοιάζονται για τους αρρώστους μας...."

Περιττό να σας πως τι έγινε από κει και πέρα........Η μάχη του Βατερλώ!!!

Προσπάθησα να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση που κάθε άλλο παρά ευχάριστη μου ήταν....(είχα άλλωστε τον δικό μου πόνο).....
Μη έχοντας άλλη επιλογή κατέφυγα στο "μη χείρον βέλτιστον" ......απηύθυνα ένα μελιστάλαχτο βλέμμα στον βαριεστημένο άντρα ο οποίος παρακολουθούσε με σουφρωμένα φρύδια αλλά και παγερή απάθεια την "μάχη του Βατερλώ" .

Εγώ: "Συγγγγγγνώωωωωωμη!!!! Μήπως μπορείτε να μου πείτε που πρέπει να δώσω το βιβλιάριο και τα υπόλοιπα χαρτιά για την εισαγωγή του τάδε ασθενή?"

Βαριεστημένος υπάλληλος : "Τι είναι αυτά?"

Εγώ : (Παίρνοντας ένα πανηλίθιο βλέμμα) "Χμμμμ! Νομίζω πως είναι χαρτιά για εισαγωγή ....έτσι μου είπανε...πως πρέπει να έρθω εδώ..θα μου πείτε εσείς που ξέρετε αν χρειάζεται κάτι άλλο????"

Και έτσι με όπλο το πανηλίθιο βλέμμα και την υπέρ των δικών μου δεδομένων ανοχή απέφυγα την μάχη του Βατερλώ που μαινόταν ακριβώς δίπλα..... ξέφυγα από τον βαριεστημένο υπάλληλο .....και κατάφερα τελικά να πάρω το περιπόθητο χαρτί και να προχωρήσω την διαδικασία φανερά ανακουφισμένη.
Ούτε όταν είχα πάρει το Lower στα Αγγλικά δεν ένοιωσα τόση ικανοποίηση!!!

Ομως η ιστορία δεν τελείωσε εκεί.....Προτού εισαχθεί ο ασθενής στο Νοσοκομείο υποχρεούται να περάσει από διάφορες εξετάσεις (καρδιολογικό έλεγχο, ακτινογραφίες κλπ). Σας διαβεβαιώνω πως δεν τηρήθηκε καμία απολύτως σειρά προτεραιότητας......
Αφότου παραδώσαμε το σχετικό χαρτάκι στον υπάλληλο σαν "καλά παιδιά" περιμέναμε καρτερικά τη σειρά μας . Παρ' όλα αυτά καθώς ενδιάμεσα βλέπαμε την πόρτα του εργαστηρίου να ανοιγοκλείνει διαπιστώσαμε πως αντί για τον επόμενο που είχε σειρά, η προτεραιότητα δινόταν σε κάθε "αλεξιπτωτιστή" ο οποίος προσκόμιζε ένα μαγικό χαρτάκι (έσκασα από την περιέργειά μου μα δεν κατάφερα να δω τελικά τι έγραφαν αυτά τα μαγικά χαρτάκια που έδιναν σειρά προτεραιότητας στον κάτοχό τους).
Κάποια στιγμή αρχίνησε και εδώ ο εκνευρισμός από όσους είχαν προτεραιότητα - δεύτερη μάχη του Βατερλώ!!!!
Εμείς περιμέναμε υπομονετικά μετά από ατελείωτες ώρες να έρθει η σειρά μας και αυτή η ευγενική καρτερικότητα μας οδήγησε που αλλού ? Στο να μας δεχτούν τελευταίους!!!! Είμασταν ηλίθιοι? Δεν ξέρω!
Θα προτιμούσα να δεχτώ τον όρο "αξιοπρεπείς"..... έστω και αν πρόκειται περί αξιοπρέπειας μέχρι του βαθμού της βλακείας.....
Δυστυχώς δεν έχω μάθει να λειτουργώ με άλλον τρόπο!!!!

Η περιπέτειά μας πήρε τέλος όταν καταφέραμε να κατακτήσουμε το περιπόθητο κρεβάτι σε ένα Δημόσιο Νοσοκομείο. Γιατί μάλλον περί κατάκτησης πρόκειται, ιδιαίτερα εάν κανείς σκεφτεί πως η κυρία από την επαρχία παρακαλούσε για το αυτονόητο :
Αυτό που κάποιοι ονομάζουν
"Δικαίωμα κάθε πολίτη στην δωρεάν Δημόσια Υγεία".....

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Κουτσομπολεύοντας....

Θεσσαλονίκη 6/2008

- Ολοι φεύγουν για τριήμερο...
- Εσείς θα πάτε κάπου?
- Ισως...
Δεν έχουμε κανονίσει κάτι συγκεκριμένο,
μάλλον κάπου εδώ γύρω θα είμαστε...
- Καλά να περάσετε...
- Ευχαριστούμε πολύ....
Και σε σας εύχομαι να περάσετε όμορφα..
Τα παιδιά θα σας ακολουθήσουν?
- Μπα δεν το βλέπω, αυτά έχουν τις δικές τους παρέες...
καταλαβαίνετε....
- Δεν πειράζει, εσείς νάστε καλά....
Καλό τριήμερο και καλή επιστροφή...
Να προσέχετε όταν οδηγείτε,
δηλαδή όταν πετάτε ήθελα να πω και
να μην ξεχάσετε να πάρετε κανένα σκόρδο μαζί σας,
Παρασκευή και 13 σήμερα...
- Ηδη έχουμε φροντίσει,
εδώ τόχουμε το σκόρδο,
ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον.
-Καλή αντάμωση ...
την Τρίτη στο ίδιο πάντα μέρος...
- Αντε να πηγαίνουμε τώρα...
- Εντάξει...

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

Το "Σ' ΑΓΑΠΩ" με ένα τραγούδι, μια ιστορία και έναν πίνακα ζωγραφικής - Bloggoπαίγνιο

Πόσες φορές δεν συνδέσαμε ένα τραγούδι με ένα πρόσωπο που αγαπήσαμε? Ενα αντικείμενο όπως έναν πίνακα ζωγραφικής, ένα δέντρο κάτω από το οποίο ανταλλάξαμε όρκους αιώνιας αγάπης. Κάθε φορά που θα το κοιτάμε ή θα το ακούμε θα μας παραπέμπει σε αυτήν την ίδια αγάπη που φώτισε με την παρουσία της τη ζωή μας. Και δεν είναι απαραίτητο να ήταν η πρώτη αγάπη....μπορεί να ήταν απλά μια δυνατή αγάπη. Δεν έχει σημασία εάν αυτή η αγάπη είχε διάρκεια μια ολόκληρη ζωή ή κράτησε για πολύ λίγο. Ισως αυτό το λίγο να μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με μια ηλιαχτίδα που τρύπωσε στην καρδιά μας και φώλιασε εκεί. Και κάθε φορά που βλέπουμε αυτό το αντικείμενο, τον πίνακα ζωγραφικής ή ακούμε το συγκεκριμένο τραγούδι είναι σαν να ξαναζούμε έστω και για λίγα δευτερόλεπτα εκείνη τη δυνατή αγάπη....


Ομως τι είναι ΑΓΑΠΗ?
Αγάπη είναι να δίνεις, να παίρνεις, η να δίνεις και να παίρνεις μαζί? Ποιό είναι το κριτήριο εκείνο που θα καθορίσει το πόσο θα δώσεις ή το πόσο θα πάρεις? Και αν τελικά περιμένεις να πάρεις μήπως αυτό μειώνει την ανιδιοτέλεια που πολλοί λένε πως πρέπει να υπάρχει όταν δύο άνθρωποι αγαπιούνται?

Ποιός μπορεί να απαντήσει και να είναι βέβαιος πως είναι σωστή η απάντησή του?
Ας αναρωτηθούμε πόσες φορές είπαμε τη λέξη "Σ' ΑΓΑΠΩ" με ειλικρίνεια σε ένα αγαπημένο πρόσωπο? Και το αντίθετο..... πόσες φορές μετανοιώσαμε που ΔΕΝ είπαμε ποτέ τη λέξη
"Σ' ΑΓΑΠΩ" σε κάποιο άτομο που κάποτε εξαφανίστηκε από τη ζωή μας?

Αραγε αληθεύει πως η αγάπη εμπνέει? Πως οδηγεί στη ζηλοτυπία? Και αν η αγάπη εμπεριέχει την ανιδιοτέλεια τότε γιατί μας τρώει το σαράκι της ζήλειας για το αγαπημένο πρόσωπο?

Εγώ πιστεύω πως αληθινή αγάπη είναι όταν αυτό που νοιώθεις για τον "άλλον" είναι τόσο δυνατό ώστε να είσαι διατεθειμένος να αφεθείς, να υπερβείς το εγώ σου και γιατί όχι, καμιά φορά να φτάσεις στα όρια της αυτοθυσίας....

Στο παρακάτω βίντεο που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας νοιώθω πως δεν θα μπορούσε να εκφραστεί με καλύτερο τρόπο η έννοια της αγάπης...
Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ - Η ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ



Σχετικό με την αγάπη είναι το παρακάτω τραγούδι που επέλεξα στα πλαίσια της πρόσκλησης για ένα bloggoπαίγνιο που μου είχαν στείλει εδώ και πολύ καιρό ο karaflokotsifas και ο antoine (κάλλιο αργά παρά ποτέ...)
Οι όροι ήταν οι εξής :
- Διαλέγεις ένα ή δυο τραγούδια με τα οποία θα έλεγες το σ’ αγαπώ στον-ην σύντροφο σου ή κάποιον-α που σε ενδιαφέρει.
- Σε περίπτωση που επιλέξεις δύο κομμάτια, απαραιτήτως το ένα θα πρέπει να έχει αντρικά και το άλλο γυναικεία φωνητικά.
- Δεν υπάρχει περιορισμός ανάμεσα σε σόλο καλλιτέχνες ή γκρουπ. Επιλέγετε ότι σας εκφράζει περισσότερο

Το τραγούδι είναι το soundtrack της ταινίας "The Bodyguard" με τίτλο
" I will always love you" που τραγουδά η Whitney Huston



If I should stay, I would only be in your way.
I'll go, but I know,
I'll think of you every step of the way. And I will always love you,
I will always love you.
Bittersweet memories;
that is all I'm taking with me.

So, goodbye - Please, don't cry.


We both know I'm not what you,
you need.
And I will always love you.

Ι hope life treats you kind
And I hope you have all you've dreamed of
And I wish to you, joy and happiness.
But above all this, I wish you love
And I will always love you.
I will always love you
You, darling, I love you.
Ooh, I'll always, I'll always love you.




Με αφορμή αυτή την τόσο σεμνή και ταπεινή φράση "Σ' αγαπώ" αξίζει να θυμηθούμε τη σκηνή από την ταινία "Κάλπικη λίρα" όπου το "Σ' αγαπώ" μετουσιώνεται σε έμπνευση και οδηγεί τον καλλιτέχνη στη δημιουργία....




Μήπως ένας απλός ψίθυρος με τη λέξη "Σ' αγαπώ" από/προς τον/την αγαπημένο/η μας δεν αρκεί για να γεμίσει όμορφες χρωματιστές εικόνες ο κόσμος μας?
"Τι είναι αυτό που το λένε ΑΓΑΠΗ" ?
Τι εννοεί ο καθένας από εμάς όταν λέει "σ'αγαπώ" σε ένα αγαπημένο πρόσωπο?
Πιστεύετε πως στην εποχή μας μπορεί να υπάρξει αγάπη μέχρι τα όρια της αυτοθυσίας (σ' αγαπώ σεμνά και ταπεινά και δεν περιμένω κανένα αντάλλαγμα από σένα?). Κι αν μια αγάπη λόγω κάποιων καταστάσεων δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί?
Τι γίνεται τότε?
Τι γίνεται όταν ο "άλλος" αποφασίσει μια ημέρα να φύγει? Χάνεται η αγάπη? Παύουμε να τον αγαπάμε ή εξακολουθούμε να τον αγαπάμε έστω και αν η αποχώρησή του μας πληγώνει, μας στερεί την ανάμνηση των όμορφων στιγμών που ζήσαμε μαζί του?

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Προτάσεις :"Χορεύω" - Ενα νεογέννητο περιοδικό


Μια νέα πρωτότυπη διμηνιαία έκδοση με το όνομα "Χορεύω" γεννήθηκε πριν από μερικούς μήνες και μόλις παρουσίασε το τρίτο τεύχος της.

Η έκδοση έρχεται να καλύψει ένα κενό που υπήρχε στον χώρο της παραδοσιακής μουσικής και των χορών και μάλιστα σε μια χώρα που αν μη τι άλλο φημίζεται για την ποικιλία της μουσικοχορευτικής της παράδοσης.

Οπως γράφει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Λιάρος στο πρώτο τεύχος,

"η ιδέα του περιοδικού αυτού γεννήθηκε όταν μέσα από την επαγγελματική μου ενασχόληση με τον παραδοσιακό χορό, ένοιωσα πολύ έντονα την απουσία ενός εντύπου σχετικού με τον χώρο της παραδοσιακής μουσικής και του χορού" .

Από όσο γνωρίζω εκτός από το περιοδικό "Παράδοση και Τέχνη" δεν κυκλοφορεί άλλη παρεμφερής έκδοση που να είναι αφιερωμένη με τεκμηριωμένο τρόπο στις λαϊκές παραδόσεις -χορός και τραγούδια-

(εξαιρουμένων των κατά τόπους εκδόσεων που ασχολούνται με τις παραδόσεις μιας συγκεκριμένης περιοχής).


Σημαντικές είναι οι συνεντεύξεις που περιλαμβάνει το περιοδικό. Αφορούν ανθρώπους που είτε έχουν αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή τους για την έρευνα,την καταγραφή και τη μελέτη της παραδοσιακής μουσικής και των τραγουδιών είτε οι ίδιοι τραγουδούν ή παίζουν ένα μουσικό όργανο.

Στο περιοδικό μπορεί κανείς να βρει ένα "ημερολόγιο πανηγυριών" που γίνονται σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Ακόμη ο αναγνώστης μπορεί να ενημερωθεί για τυχόν σεμινάρια,διαλέξεις,συνέδρια που πραγματοποιούνται με θέμα την παραδοσιακή μουσική και τα τραγούδια.



Δειγματοληπτικά σας αναφέρω μερικά παραδείγματα από τις συνεντεύξεις που παρατίθενται :


1. Βασίλης Καρφής

Χοροδιδάσκαλος Παραδοσιακών χορών (πρώτος από αριστερά)

"Η όλη μου δουλειά και στάση δεν αποσκοπεί σε παραστάσεις αλλά στο να γίνει ο χορός και το τραγούδι μια μορφή έκφρασης των μαθητών μου στην προσωπική και στην κοινωνική τους ζωή"


2. Νίκος Ζουρνατζίδης


Ερευνητής,συγγραφέας, 45 χρόνια ζωής αφιερωμένης στην ιστορική και εθνολογική έρευνα και καταγραφή

O Ζουρνατζίδης σε ένα σπάνιο φωτογραφικό ντοκουμέντο
με την αείμνηστη Δόρα Στράτου δημιουργό του ομώνυμου
και μοναδικού Θεάτρου Παραδοσιακών χορών

" Ο χορός πρέπει να προσαρμόζεται στο σώμα του εκάστοτε χορευτή και να βγαίνει αβίαστα από αυτό"

3. Γιώργος Ζωγραφίδης


Λυριστής από την Ολυμπο Καρπάθου


"Αν δεν κάτσεις στο χωριό,στην Ολυμπο,στο καφενεδάκι με τα γεροντάκια,να τραγουδήσεις,να ανακατευτείς μαζί με την παρέα αυτή δεν πρόκειται να μάθεις ποτέ"


4.Γιώργος Μελίκης


Δημοσιογράφος, συγγραφέας, ερευνητής



"Σπουδαία ταξίδια δεν υπάρχουν.Ολα τα ταξίδια είναι προσωπικά.Ο δρόμος της παράδοσης αμφίδρομα σε οδηγεί στη συλλογική μνήμη αλλά το όλον σώμα της συλλογικής μνήμης για τον καθένα έχει μια ιδιωτική περιπέτεια που είναι εξαιρετικά γοητευτική"


Τα τεύχη του περιοδικού προς το παρόν διατίθενται κυρίως σε κεντρικά περίπτερα. Εγώ βρήκα το 3ο τεύχος όπως και τα προηγούμενα στο κατάστημα Music Corner στην οδό Πανεπιστημίου 56 Αθήνα.
Το περιοδικό εκδίδεται από τις εκδόσεις Οσμωσις,Στρ.Πλαστήρα 12, Κερατσίνι,ΤΚ 18756, Τηλ.210 4635530, fax 210 4635590, email
xorevo@yahoo.com


Οσο για το επόμενο τεύχος του περιοδικού,θα περιλαμβάνει αφιέρωμα στους Ελληνες των ΗΠΑ.


Οι εμπνευστές του περιοδικού στο τελευταίο τεύχος γράφουν :


"Σας προσκαλούμε να ταξιδέψετε μαζί μας στα επόμενα τεύχη,να γνωρίσετε τους Ελληνες των ΗΠΑ και να αναμοχλεύσετε τις σκέψεις σας για τη λειτουργία του χορού και της μουσικής ως ψυχικής γέφυρας μεταξύ των ανθρώπων..."


ΚΑΛΟΡΙΖΙΚΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ


Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

Ο χορός της γης.......


"Στον καταραμένο τόπο το Μάη μήνα βρέχει"

Στον τόπο μου τη φετεινή χρονιά
ήταν τον Μάη μήνα που έριξε βροχές......
Κι έπειτα άρχισε η γη να τρέμει και την ρώτησα τι ζητά
Και μούπε πως "αν ο χορός είν' έκφραση το θέλω και χορεύω...."
"Είναι για να εκφράσω τον πόνο μου που ανθρώποι προκαλέσαν"

Φοβήθηκα και της λέω.....
"Για κάνε μας τη χάρη, κακό μας κάνεις πάψε τον χορό σου και γαλήνεψε
Στα σπίτια μας κάνεις κακό κι οι ανθρώποι υποφέρουν...."
Μα μου απαντά.....
"Το δικό μου σπίτι κανείς σας δεν κοιτά, τι κι αν εγώ υποφέρω.....
Οχι! Δεν μπορώ να πάψω τον χορό μου, μοναχά αυτό μου έμεινε
Κι είν' ο χορός ασυνείδητη επιλογή δεν είν' χορογραφία
Την χορογραφία κι αν εσείς την κάνατε ποτέ δεν την αγάπησα
Γιατί έχω μάθει στον χορό να κουνώ το σώμα μου κατά πως ξέρω....
Και όχι κάθε φορά που το ντέφι μου χτυπούν...."
"Μα γιατί κουνάς το σώμα σου? Πάψε, κακό μας κάνεις πάψε τον χορό και γαλήνεψε..."
"Κι εσείς κακό μου κάνετε, και στα μπετά με πνίγετε
και τα παιδιά μου τα δάση τα εξαφανίζετε
μα εγώ τίποτα δεν σας ζήτησα, μοναχά λίγη ανάσα να μ΄αφήσετε
αφού σαν εγώ μπορώ να ανασάνω θα το μοιραστώ μαζί σας
Λίγο νερό να ξεδιψώ ήθελα να μ' αφήσετε
Μα και αυτό ακόμη μου το πήρατε και το κάνατε δικό σας
και δίψασαν τα χείλη μου, γέμωσε ρυτίδες το πρόσωπό μου...
Για αυτό και εγώ αποφάσισα πως
Οταν θα πάψετε εσείς να χορεύετε επάνω στο κορμί μου
Τότε θε να πάψω και εγώ τον μοναχικό χορό μου..... "
"Γιατί είν' ο χορός ασυνείδητη επιλογή δεν είν' χορογραφία".....
σιγομουρμούρισα χωρίς να το καταλάβω....

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Μπουγάτσα...Θεσσαλονίκης....σε μορφή chips!!!


Οτι θα δοκίμαζα chips με γεύση μπουγάτσας στην πτήση της Ολυμπιακής Αεροπορίας από Θεσσαλονίκη-Αθήνα αυτό δεν θα μπορούσα να το φανταστώ!!!


Το dyosmaraki έκανε ένα ταξίδι αστραπή για τα εγκαίνια μιας έκθεσης φωτογραφίας στο Βυζαντινό Μουσείο Θεσσαλονίκης (θα ακολουθήσει σχετική ανάρτηση) και επέστρεψε με πτήση της Ολυμπιακής. Μαζί με τον καφέ οι αεροσυνοδοί πρόσφεραν chips με γεύση μπουγάτσας!!!!


Σύμφωνα με τις ενδείξεις που αναγράφονται στη συσκευασία τα chips είναι ψημένα και όχι τηγανισμένα, δεν περιέχονται συντηρητικά και έχουν χρησιμοποιηθεί κανέλλα και μαύρη ζάχαρη.....Ακρως υγιεινή διατροφή.....(πρωτότυπα chips) Οσο από γεύση ? Σας διαβεβαιώνω πως εκτός από φρέσκα ήταν και νοστιμότατα....


Ενα έξυπνο πάντρεμα του σύγχρονου τρόπου διατροφής (chips) με την τοπική γευστική παράδοση αφού η Θεσσαλονίκη είναι πασίγνωστη για την μπουγάτσα της.


Πολύ θα μου άρεσε σε κάθε ταξίδι οι αεροπορικές εταιρίες να πρόσφεραν ένα διαφορετικό snack με γεύση κάποιας τοπικής σπεσιαλιτέ αναλόγως του προορισμού της πτήσης.....

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

"Σαν τραγούδι μαγεμένο" - Ρεμπέτικο - Αφιέρωμα (Α μέρος)

Με ένα μουσικό ταξίδι, μια ιστορική αναδρομή στον κόσμο του Ρεμπέτικου τραγουδιού με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα που θα συνοδεύει θεατρικά δρώμενα με σκοπό την αναπαράσταση της ιστορίας του ρεμπέτικου τραγουδιού ξεκινά σήμερα 2 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων το 21ο Φεστιβάλ του Δήμου Βύρωνα. Στην σχετική ιστοσελίδα μπορείτε να ενημερωθείτε για όλες τις παραστάσεις που έχουν προγραμματιστεί για το φετεινό καλοκαίρι.
Στόχος της αποψινής παράστασης είναι να παρουσιαστεί η ιστορία του ρεμπέτικου μέσα από μία επιλογή γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών αλλά και με την παρουσίαση κάποιων που ακούγονται για πρώτη φορά. Ολα αυτά τα τραγούδια εντάσσονται σε ένα μουσικό θέαμα που φέρει την υπογραφή του σκηνοθέτη Σωτήρη Χατζάκη.

Ομως τι ήταν το ρεμπέτικο τραγούδι που κατάφερε να τραγουδηθεί και να επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας? Πολλές οι απόψεις,πολλές οι κοινωνιολογικές μελέτες, μα ακόμη και σήμερα κατά τη γνώμη μου κανείς δεν είναι σε θέση να εξηγήσει γιά ποιούς λόγους το ρεμπέτικο κατάφερε να εξελιχθεί,να τραγουδηθεί από διαφορετικής κοινωνικής η εθνοτικής προέλευσης ανθρώπους και τέλος να διαδοθεί σε μεγάλα πλάτη και μήκη της γης και να εξακολουθήσει να τραγουδιέται μέχρι τις μέρες μας. Δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς πως από μία μουσική κίνηση το ρεμπέτικο κατόρθωσε να μετουσιωθεί σε ένα κοινωνικό κίνημα τελικά..


Σκίτσο του Μπόστ

Το ρεμπέτικο , είναι μια υποκατηγορία του "αστικολαϊκού" τραγουδιού και αποτέλεσε ένα ιδιότυπο κοινωνικό φαινόμενο με βαθιές προεκτάσεις το οποίο μορφοποιήθηκε ουσιαστικά κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου. Είναι το αστικό τραγούδι που διαμορφώθηκε κατά τον 19ο αι. από ανθρώπους που προέρχονταν από διαφορετικά γεωγραφικά, κοινωνικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα. Δημιουργήθηκε και τραγουδήθηκε σε καφενεία, φυλακές, ταβέρνες και τεκέδες με κύριες εστίες την Πόλη, την Σμύρνη, την Σύρα, τον Πειραιά και την Θεσσαλονίκη.

Η πρώτη περίοδος δημιουργίας τραγουδιών "ρεμπέτικου ύφους" ονομάζεται περίοδος της "ανώνυμης δημιουργίας" (1850-1922). Τα αστικά αυτά τραγούδια όσον αφορά τις συνθήκες δημιουργίας τους έχουν πολλά κοινά με τις συνθήκες δημιουργίας των παραδοσιακών τραγουδιών αφού δεν γνωρίζουμε το όνομα του αρχικού δημιουργού κάθε τραγουδιού. Τραγουδιούνταν από τις διάφορες μορφές "εστουδιαντίνων". Οι "εστουδιαντίνες" ήταν μικρά φωνητικά και οργανικά κυρίως σύνολα που εμφανίστηκαν στα τέλη του 19ου αι. στην Πόλη και στη Σμύρνη και δημιούργησαν μουσική παράδοση μέχρι το 1922 σε όλες τις πόλεις της οθωμανικής αυτοκρατορίας που κατοικούνταν από ελληνικό πληθυσμό. Αυτό το είδος ορχήστρας κατάφερε να αποτελέσει την αυθεντικότερη μουσική γέφυρα Ανατολής και Δύσης, παντρεύοντας αρμονικά πολλά ετερόκλητα στοιχεία καλύπτοντας ένα ποικίλο ρεπερτόριο που αποδιδόταν από ποικίλα μουσικά όργανα όπως ποικίλοι ήταν και οι θαμώνες των καφέ αμάν. Εδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στους χορευτικούς ρυθμούς και οι μουσικοί κάθονταν στο πάλκο. Μάλιστα εκτός από τα ιδιόφωνα όργανα της Ανατολής,σαντούρι,κανονάκι,ούτι,βιολί που χρησιμοποιούσαν οι μουσικοί, κάθε θαμώνας του καφέ αμάν συμμετείχε στον ρυθμό με τη χρήση οποιουδήποτε αντικειμένου μπορούσε να παράγει ήχο, όπως για παράδειγμα δύο κουτάλια, το κομπολόϊ του που χτυπούσε ρυθμικά στο ποτήρι παράγοντας τον ήχο του γυαλιού και κάθε λογής άλλο αντικείμενο. Μάλιστα αυτοί οι ήχοι πέρασαν στις πρώτες ηχογραφήσεις.

Οι θαμώνες συχνά συμμετείχαν στην διαμόρφωση των τραγουδιών ακολουθώντας τη διαδικασία της αυτοσχέδιας δημιουργίας των δημοτικών τραγουδιών, παίρνοντας τον λόγο και τραγουδώντας. Συνήθως η θεματολογία ήταν παρμένη από τον τρόπο ζωής της πόλης και του παζαριού καθώς και από τις καθημερινές εμπειρίες των συναφιών (ή επαγγελματικών συντεχνιών).

"Στα καφέ-αμάν Ελληνες μουσικοί συνόδευαν Αρμένηδες τραγουδιστές και γύφτισες χορεύτριες, μπροστά σε ένα κοινό που αντιπροσώπευε όλες τις φυλές της Ανατολικής Μεσογείου"
(Λάμπρος Λιάβας, " Μουσικές στο Αιγαίο")

Από το 1860 όταν άρχισαν να έρχονται μουσικοί από τη Σμύρνη και την Πόλη στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, η μουσική ζωή επηρεάστηκε σε βάθος από τα Ανατολίτικα ακούσματα.

Η δεύτερη περίοδος είναι η αποκαλούμενη "Σμυρναίϊκη περίοδος" (1922-1930) δηλαδή η περίοδος που αρχίζει η επώνυμη δημιουργία. Η θεματολογία και το μουσικό ύφος αναπροσαρμόζονται στις νέες απαιτήσεις και τα προβλήματα της προσφυγιάς. Το Μικρασιατικό τραγούδι που δημιουργήθηκε πριν από το 1922 έσμιξε με αυτό που εμπνέεται από τον πόνο της προσφυγιάς και άκμασε κυρίως σε προσφυγικούς συνοικισμούς (Κοκκινιά,Ν.Ιωνία,Καισαριανή,Μοσχάτο,Δραπετσώνα, Ταμπούρια), καφενεία και καφέ αμάν. Εκείνη την εποχή ο ερχομός προσφύγων από διάφορα μέρη εκτός Ελλάδας που μετέφεραν μαζί τους τα όργανα, τους ρυθμούς, τους στίχους από την ιδιαίτερη πατρίδα τους καθώς και η εσωτερική μετανάστευση αγροτικών πληθυσμών στις πόλεις (αστικοποίηση) συνέβαλλαν στην συνάντηση και την αλληλεπίδραση μουσικών οργάνων (παραδοσιακών και αστικών), ήχων, στίχων αλλά και κοινωνικών ομάδων.

Για ποιό λόγο όμως έγινε ευρέως αποδεκτή αυτή η πολιτισμική όσμωση?

Κατά τη γνώμη μου κυρίως γιατί τους ένωνε ένα κοινό χαρακτηριστικό :

Προερχόμενοι από τα λαϊκά στρώματα αυτοί οι "μετανάστες" μετέφεραν στίχους, όργανα και συνήθειες από την ιδιαίτερη πατρίδα τους με αποτέλεσμα οι νεόφερτες κοινωνικές ομάδες που δημιουργούνταν αυτή την εποχή στις πόλεις να μην γίνονται εύκολα αποδεκτές από τις τοπικές κοινωνίες και έτσι να συνδεθούν με φαινόμενα κοινωνικής περιθωριοποίησης και απόρριψης.

Την ίδια εποχή εμφανίζεται η "νεοσύστατη" δισκογραφία η οποία αποτέλεσε σημαντικό σταθμό για το ρεμπέτικο τραγούδι. Οι πρώτες μαζικές ηχογραφήσεις έγιναν σε περιοχές όπως η Σμύρνη, η Πόλη και η Θεσσαλονίκη αλλά και στις ΗΠΑ. Για πρώτη φορά καταγράφεται το ρεμπέτικο που μέχρι τότε τραγουδιόταν και διαδιδόταν μέσω του προφορικού λόγου με αποτέλεσμα μέσω των δίσκων να αρχίσει να διαδίδεται με ταχύτερους ρυθμούς σε ευρύτερες περιοχές του Ελληνισμού. Παράλληλα όμως μια αρνητική πτυχή (κατά τη γνώμη μου) είναι πως έπαψε ο αυτοσχεδιασμός που διέκρινε το ρεμπέτικο κατά την περίοδο της ανώνυμης δημιουργίας του, αφού πλέον αναπαραγόταν ακριβώς όπως είχε καταγραφεί στα δισκάκια.

Την τρίτη περίοδο του ρεμπέτικου επικρατεί το Πειραιώτικο στυλ (1930-1940) με την παρουσία του Μάρκου Βαμβακάρη και τη δημιουργία της "Τετράδας του Πειραιώς" (Βαμβακάρης,Δελιάς,Παγιουμτζής,Μπάτης).
Αυτήν την περίοδο η θεματολογία εμπλουτίζεται, η μουσική κομπανία διαφοροποιείται, παραμερίζονται τα βασικά όργανα (δηλαδή τα παραδοσιακά ιδιόφωνα όργανα της Ανατολής,σαντούρι,κανονάκι,ούτι,βιολί που χρησιμοποιούνταν μέχρι εκείνη τη στιγμή) τα οποία αντικαθίστανται από το μπουζούκι και τον μπαγλαμά. Ισως να επικράτησε το μπουζούκι επειδή ταίριαζε περισσότερο στη συγκερασμένη δυτική μουσική παρά στη Μικρασιατική.

Είναι η εποχή που το ρεμπέτικο βγαίνει από το "περιθώριο" της κλειστής και αυστηρά περιορισμένης ατμόσφαιράς του και μεταπηδά στον χώρο των κέντρων διασκέδασης κατακτώντας όλο και μεγαλύτερο μερίδιο ακρόασης. Μάλιστα την δεκαετία του 1930 το ρεμπέτικο βρίσκεται στην ακμή του και εκτός από την προαναφερθείσα "τετράδα" αναδύονται νέα πρόσωπα (Ρούκουνας,Χρυσίνης,Μοντανάρης,Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας,Κερομύτης, Τσαούς κ.ά.)

Με την έλευση της δικτατορίας του Μεταξά (1936) το ρεμπέτικο διώχτηκε και λογοκρίθηκε. Οι ηχογραφήσεις παύουν αυτή την περίοδο και ξαναξεκινούν από τα μέσα του 1946.

Στο αρχικό του στάδιο το ρεμπέτικο χρησιμοποίησε το Βυζαντινό μέλος καταφέρνοντας να συγκεράσει τις μελωδικές και ρυθμικές αντανακλάσεις των μουσικών παραδόσεων των λαών της Μ.Ασίας. Κατά τη διάρκεια της εξελικτικής του πορείας αφομοίωσε στοιχεία από το δημοτικό τραγούδι σε έναν τέλειο συγκερασμό με τις λαϊκές μουσικές των Ελληνικών αστικών κέντρων με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός νέου τεχνοτροπικού στυλ που προήλθε από τη μίξη Ανατολικών και Δυτικών στοιχείων. Από το 1946 και μετά κύριοι παράγοντες που το διαμόρφωσαν ήταν η εκμετάλλευσή του από τις δισκογραφικές εταιρείες....Η εμπορευματοποίηση το απέσπασε τελικά από το αρχικό ιδεολογικό του πλαίσιο, διαφοροποίησε την θεματολογία του και τελικά το μετάλλαξε σε επόμενα μουσικά είδη όπως
το ψευτορεμπέτικο,το ελαφρολαϊκό και το αρχοντορεμπέτικο
κατακτώντας ακόμη και με αυτές τις νέες μορφές του τόσο τα αστικά κέντρα όσο και την ύπαιθρο.

Το ρεμπέτικο αποτέλεσε ένα μουσικό σταυδροδρόμι που λειτούργησε ενωτικά για τους ανθρώπους όσον αφορά τη δημιουργία του. Μέσα από την τέχνη της μουσικής, του τραγουδιού και του χορού οι άνθρωποι ενώθηκαν ανταλάσσοντας πολιτισμικά στοιχεία αποδεικνύοντας πως εκτός από διαφορές οι άνθρωποι έχουν και κοινά σημεία. Ανθρωποι καταγόμενοι από διαφορετικές εθνότητες, μόνιασαν, αγκαλιασμένοι τραγούδησαν τον καϋμό της ξενιτιάς και της μοναξιάς, ύμνησαν τον έρωτα, αφηγήθηκαν με το τραγούδι τα βάσανα της δουλειάς τους, την περιθωριοποίηση, προβλήματα που είναι κοινά σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως πολιτικών σκοπιμοτήτων και εθνικών αντιπαραθέσεων.

Μήπως τελικά θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη της Μουσικής, του Τραγουδιού και του Χορού ως ενοποιητικό στοιχείο ανάμεσα στους λαούς?

Δεν ξέρω, απλά λέω μήπως.......

ΥΓ1 Το κείμενο αυτό αποτελεί μέρος μιας εργασίας που έκανε το dyosmaraki τον Απρίλη του 2006
ΥΓ2. Την έμπνευση για αυτή την ανάρτηση μου την έδωσε ένα σχόλιο της φίλης
asteroessa σε προηγούμενη ανάρτηση καθώς και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για θέματα μουσικής του φίλου Αλκη που αν και δεν είναι blogger διαβάζει καθημερινά αυτό το blog σχολιάζοντας και κρίνοντας τα γραφόμενα....