....αναρωτιόμουν τι σημαίνει για τον καθένα από εμάς η έννοια ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ?
Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008
Πολιτισμός : Τι εννοούμε?
Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008
Το χιόνι......
Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008
Το εικονοστάσι......
Βρίσκομαι στην Κρήτη στον δρόμο προς τις Μηλιές ένα πρωτότυπο χωριουδάκι για το οποίο θα αναφερθώ κάποια στιγμή γιατί αξίζει τον κόπο. Οι περιπλανήσεις μου συνήθως αφορούν ξεχασμένα μικρά χωριουδάκια που βρίσκονται μακριά από τα τουριστικά κέντρα . Σε αυτές τις εξερευνήσεις θυμήθηκα πως πολλές φορές έκανα στάση για να θαυμάσω κάποια περιφρονημένα μικρά κτίσματα, μικρούς "ναούς-προσκυνητάρια" που στολίζουν κάθε δρομάκι και μονοπάτι της ελληνικής υπαίθρου :
ΤΑ ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΑ
"Διαβάτη συ που περπατάς
και τούτη δω τη γη πατάς
μη τη πατάς
χωρίς να αναστενάξεις..."
Από κάτω η φωτογραφία του παλλικαριού
και παρακάτω συνεχίζουν οι γραμμές με λέξεις ...
"Εδώ στις 27 Ιουλίου 1986
άφησε την τελευταία του πνοή
μόνος και αβοήθητος
ο Νικόλαος Γεωργίου Κυριακαντωνάκης ετών 21"
Δίπλα από την φωτογραφία τα απαραίτητα σύνεργα σε κάθε εικονοστάσι : το καντηλάκι, το λιβανιστήρι και τα καρβουνάκια με τα φυτιλάκια. Το καντηλάκι είναι σβηστό,μπροστά ένα γυάλινο δοχείο με πλαστικά λουλούδια...το ίδιο και πάνω.... Λίγο πιο κεί διακρίνω μια πλάκα χαραγμένη και διαβάζω ......
Στη μνήμη μου έρχονται οι στίχοι από το γνωστό ποίημα........
ΕΝ ΤΩ ΜΗΝΙ ΑΘΥΡ
Με δυσκολία διαβάζω στην πέτρα την αρχαία.
"Κύριε Ιησού Χριστέ". Ενα "Ψυχήν¨διακρίνω.
Εν τω μη[νί] Αθύρ" "Ο Λεύκιο[ς] ε[κοιμ]ήθη
Στη μνεία της ηλικίας "Εβί[ωσ]εν ετών"....
το Κάπα Ζήτα δείχνει που νέος εκοιμήθη.
Μες στα φθαρμένα βλέπω "Αυτό[ν]....Αλεξανδρέα".
Μετά έχει τρείς γραμμές πολύ ακρωτηριασμένες
μα κάτι λέξεις βγάζω - σαν "δάκρυα ημών" "οδύνην",
κατόπιν πάλι δάκρυα και ημίν τοις φίλοις πένθος"
Με φαίνεται που ο Λεύκιος μεγάλως θ' αγαπήθη.
(Καβάφης, 1917)
Ασυναίσθητα ανάβω το καντηλάκι που ήταν σβησμένο.
Πόσες ομοιότητες ....
Ο Νικόλας και ο Λεύκιος ήταν και οι δύο νεαρής ηλικίας (ο Νικόλας 21 και ο Λεύκιος ΚΖ=27). Και για τους δυό υπάρχει μια ανάμνηση, μια πλάκα, ένα εικονοστάσι....
Αδηλες μνήμες για να θυμίζουν στους περαστικούς διαβάτες την υλική υπόσταση των δύο νεαρών.
Θύμηση, μνήμη όπως θέλει ας την πει κανείς...... Οχι από τον Νικόλα ούτε από τον Λεύκιο αλλά από κάποιους άλλους ανώνυμους από τους οποίους οι δύο νεαροί καθώς φαίνεται "μεγάλως θ'αγαπήθησαν".
Τα χαραγμένα λόγια στην πλάκα την αρχαία, στο εικονοστάσι δηλώνουν την αγάπη, τη θλίψη αλλά και την υπόσχεση πως όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχαστούν
"δεν έχει ώρα να μη σε θυμηθώ...."
Στην περίπτωση του Νικόλα ο περαστικός διαβάτης καλείται να συμμετάσχει σε αυτή τη θλίψη, το πένθος γιατί όπως μας πληροφορεί το μικρό σημείωμα της φωτογραφίας, ο Νικόλας άφησε την τελευταία πνοή του "μόνος κι αβοήθητος"
Dyosmaraki - Συλλογισμός
Σπιναλόγκα - Κρήτη - Καλοκαίρι 2003
Θυμάμαι....σκέφτομαι.....προβληματίζομαι...
Χαλάσματα, Ανθρώπινες υπάρξεις, Αρχαίες πέτρες....
Εικονοστάσια που μας προσφέρουν θύμησες καταλοίπων του παρελθόντος, ανθρώπων που δεν γνωρίσαμε οι ίδιοι . Τι κι αν εμείς δεν τους γνωρίσαμε? Τι κι αν ίσως δεν κοντοσταθεί κανείς ξανά μπροστά στις θύμησες?
Εκείνοι είναι βέβαιο πως υπήρξαν, έζησαν,μεγάλωσαν,αγάπησαν και αγαπήθηκαν....
Γνώριμοι μοναχά σε αυτούς που τους αγάπησαν.
Νοιώθω τυχερή! Μια αρχαία σπασμένη επιγραφή στον δρόμο του ποιητή, και ένα εικονοστάσι στον δικό μου δρόμο φανέρωσαν πως κάποτε υπήρξαν δύο νέοι που τους λέγανε τον έναν Λεύκιο και τον άλλον Νικόλα ....
Θα έμεναν στη λήθη....
"Εν τω μηνί Γαμηλιώνι*"
(*Σύμφωνα με το σημερινό ημερολόγιο ο μήνας Γαμηλιών τοποθετούνταν από τα μέσα Ιανουαρίου έως τα μέσα Φεβρουαρίου ενώ ο Αθύρ τοποθετούνταν κατά τον Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο).
Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008
Γελοιο - γράφοντας / DVD - Gate
Μάλιστα για να μη λέτε πως η παράδοση δεν συνάδει με την τεχνολογία σας πληροφορώ πως η μαντινάδα ήρθε μέσω κινητού!!!!
Μοναχά μην μου ζητήσετε να σας αποκαλύψω τον δημιουργό της μαντινάδας, γιατί.....θα επικαλεστώ το δημοσιογραφικό απόρρητο.....και ας μην είμαστε δημοσιογράφοι ούτε εγώ ούτε αυτός που μούστειλε τη μαντινάδα!!!!!!
Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008
Το μυστικό.......
Κανείς δεν μπορούσε να ακούσει την μελωδία, αφού το τραγούδι ήταν φτιαγμένο στην λουλουδίστικη διάλεκτο, και οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την λουλουδίστικη διάλεκτο. Μοναχά εκείνος μπορούσε!
Κάθε απόγευμα στο ίδιο ακριβώς μέρος γινόταν η μυστική συνάντηση. Πως πέρναγε η ώρα χωρίς να το καταλάβουν, πόσα πράγματα είχαν να πουν καθημερινά, ανεξάντλητη γινόταν αυτή η μυστική συνομιλία.
Αντε να βγάλει άκρη το κακόμοιρο το κοριτσάκι ..... "Νέες" Πόλεις που γεννιούνται από "Παλιές" που βρίσκονταν σε ένα μεγάλο μέρος αλλά το λέγανε "Μικρά"........ Τι μυστήριοι που είναι αυτοί οι άνθρωποι........Και πόσο μεγάλο μέρος δηλαδή θα πρέπει να ήταν αυτό το μέρος που το λέγανε "Μικρά......???? Το κοριτσάκι ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει τους ανθρώπους......Μόνο εκείνον κατάλαβαινε γιατί της μιλούσε με λόγια απλοϊκά , τόσο απλοϊκά που το κοριτσάκι σιγά - σιγά μάθαινε από αυτόν σπουδαία πράγματα.
Και κάθε απόγευμα όταν σουρούπωνε ήταν εκεί και την περίμενε για την καθιερωμένη μυστική τους συνομιλία. Σε μια γωνιά του κήπου, πάντα στο ίδιο μέρος......
Εκείνος της μάθαινε τα μυστικά της φύσης και της μίλαγε για την γλώσσα των λουλουδιών και των ζώων που οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Εκείνη του μάθαινε τα μυστικά των ανθρώπων και διψούσε να μάθει για τα μυστικά της φύσης....
Μα στην πραγματικότητα ποτέ δεν χώρισαν το κοριτσάκι με τον Μελένιο. Από τότε κάθε βράδυ έρχεται στον ύπνο της και συνεχίζουν την μυστική τους συνομιλία. Μα χθες βράδυ ο Μελένιος φαινόταν θλιμμένος.
"Τι έχεις?" - του είπε το κοριτσάκι που τώρα πια είχε γίνει ολόκληρη γυναίκα....
"Θέλω να σου πώ ένα ΜΥΣΤΙΚΟ - Αποκρίθηκε ο Μελένιος, "το κράταγα τόσα χρόνια μέσα μου κρυφό, δίσταζα να σου το πω"
" Μα πες μου το μυστικό, μη με κρατάς σε αγωνία" ξεφώνισε με αγωνία το κοριτσάκι-γυναίκα
Και εκείνος δεν της είπε το ΜΥΣΤΙΚΟ μα της το τραγούδησε.......
"Απόψε τα μεσάνυχτα" (Τζιβαέρι)
αχ-σηκώθηκα να γράψω
Σιγανά - σιγανά
σιγανά και ταπεινά
αχ - και μολυβιά δεν έσυρα -
αχ-χωρίς ν'αναστενάξω.
Σιγανά - σιγανά
σιγανά και ταπεινά.
Αχ- Αν κάποτε στον ύπνο σου -
αχ- αέρας σε ξυπνήσει
Σιγανά - σιγανά
σιγανά πατώ τη γη
αχ-είν΄ο δικός μου στεναγμός -
αχ - και να μη σε φοβήσει
Σ΄αγαπώ - σ' αγαπώ
δεν είναι πια μυστικό
Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008
Συνάντηση με θέμα τον φιλοσοφικό στοχασμό του Δημήτρη Λιαντίνη
Το όνομά μου είναι "Eve" (=γυναίκα)
"Στον άντρα δεν είναι άσχημο να αγαπά και δέκα,
άσχημο είναι ν' αγαπά δυό άντρες μια γυναίκα"
(Παραδοσιακό δίστιχο)
Λάϊστα Ζαγοροχώρια - Χειμώνας 2002
Πλέγμα από γυναικωνίτη που χρησιμοποιούνταν επί Τουρκοκρατίας
Αναρωτιόμουν λοιπόν αν θα πρέπει να θεωρηθεί ως "πολιτισμένη" η πρόταση του βουλευτή....
Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008
Αν νοιαστώ τη φλόγα στον πυρσό μη σβήσει ......
Μύκονος - Καλοκαίρι 2007
Συμμετέχω μετά από πρόσκληση του karaflokotsyfa σε μία συμβολική διαμαρτυρία αντιπαρατάσσοντας την ποίηση αλλά και τον πολιτισμό ως αντίδοτο στην βαρβαρότητα που έχει κατακλύσει τη ζωή του τόπου μας το τελευταίο διάστημα.
Αν θα νοιαστώ
τη φλόγα στον πυρσό μη σβήσει,
Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008
Γελοιο-γράφοντας - Το όνομα
Ε! Και?
Απόσπασμα από την ταινία :
"Θου-Βου, Φαλακρός Πράκτωρ, Επιχείρησις: Γης Μαδιάμ"
Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2008
Ζωγραφίζοντας μια ιστορία - Η Κόρη των Αθηνών
Η Κόρη των Αθηνών, ή κατά κόσμον Τερέζα (Θηρεσία) Μακρή γεννημένη το 1790 ήταν μία από τις τρείς κόρες του Προκόπιου Μακρή, πρόξενου της Αγγλίας. Ο Μπάϋρον φιλοξενήθηκε για 10 μήνες στο σπίτι τους που βρισκόταν στην συνοικία Ψυρρή της Αθήνας, λίγο πιο πέρα από την πλατεία Ηρώων, στην οδό Αγιάς 14 και Παπανικολή γωνία
(σήμερα η οδός Αγιάς έχει μετονομασθεί σε Αγίας Θέκλας).
Σχέδιο Κ.Χέλμη "Οδός Αγιάς", (εκεί όπου βρισκόταν το σπίτι της κόρης των Αθηνών)
(Εικ. Νίκου Βέλμου,"Παλιά Αθήνα" )
Σε ένα γράμμα προς τον φίλο του Mr Henry Drury o Μπάϋρον εξέφραζε τα συναισθήματα που ένοιωθε για τις τρείς αδελφές: "I am dying for love of three Greek girls at Athens, sisters. I lived in the same house. Teresa,Marianna and Katinka are the names of the three divinities, all of them under fifteen" (New York Times)
Λέγεται πως το 1820 (ή το 1829) η Τερέζα (Κόρη των Αθηνών) παντρεύτηκε τον πρόξενο της Αγγλίας στο Μεσολόγγι,Ιάκωβο Μπλάκ, γνωστό φιλέλληνα και έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της στην Αγγλία. Πέθανε στα 1876.Η Κόρη των Αθηνών έμεινε στην ιστορία μέσα από τους στίχους που έγραψε ο Λόρδος Μπάϋρον θέλοντας να εκφράσει τον έρωτά του προς εκείνην,όταν ήρθε η ώρα να φύγει για την Κωνσταντινούπολη:
by George Gordon, Lord Byron (1810)
Η Κόρη των Αθηνών ή κατά κόσμον Τερέζα (ή Θηρεσία) Μακρή
Εικόνα : T.Allason από ομώνυμο σκέτς (1812 )
Μα τα βλέφαρά σου που με τα κατάμαυρα ματόκλαδα αγγίζουν
Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2008
Παράγει πολιτισμό ο Ελληνας της νέας εποχής?
Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2008
Σαν βγείς στον πηγαιμό για τους αρχαιολογικούς χώρους......(Περίπτωση 1)
Σήμερα λοιπόν λέω να ασχοληθούμε με την λέξη : "Αρχαιολογικός χώρος".....Καλέ μη φεύγετε, δεν θα κάνουμε ετυμολογική ανάλυση......
Θυμήθηκα λοιπόν μια από τις ημέρες κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών όταν αποφάσισα να εξερευνήσω τους αρχαιολογικούς χώρους της πατρίδας μας. Μετά από πολλές περιπλανήσεις, και αφού κληρονομήσαμε κάμποσα εγκαύματα τριγυρνώντας μέσα στο καταμεσήμερο, εκείνη την ημέρα έπεισα τον κατά τα άλλα αξιολύπητο,εξαντλημένο από τη ζέστη συνοδό μου να αναζητήσουμε έναν αρχαιολογικό χώρο που σύμφωνα με έναν τουριστικό οδηγό βρισκόταν στον δρόμο προς την Ιεράπετρα στην Κρήτη........Ο συνοδός μου μη έχοντας πολύ θερμή σχέση με τις αρχαίες πετρούλες μετά από πολλά παρακάλια προθυμοποιήθηκε να αναλάβει χρέη οδηγού και ξεκινήσαμε για τον δρόμο προς την Ιεράπετρα. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας πάντως σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι που στο μυαλό μου αρχίζουν και χοροπηδούν στίχοι αγαπημένων ποιημάτων :
- Οδηγός/Συνοδός (με φωνή που δείχνει ανυπομονησία): Ακόμα να φτάσουμε????
Κρήτη-Στον δρόμο προς την Ιεράπετρα
Καλοκαίρι 2007 - Φωτό : dyosmaraki
......"Τον θυμωμένο Ποσειδώνα μην φοβάσαι".....
- Συνοδός/Οδηγός (αναψοκοκκινισμένος από την ζέστη): "Καλά μπορείς να μου πεις τι ήρθαμε να κάνουμε σ' αυτήν την ερημιά μέσα στο λιοπύρι? Εδώ μόνο πινακίδες έχει, δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας αρχαιολογικός χώρος...."
....."Πάντα στο νού σου νάχεις τους αρχαιολογικούς χώρους"......
- Δυοσμαράκι (με μελιστάλαχτη φωνή): "Καλέ πως κάνεις έτσι ? Να! Αφού έχει δεύτερη πινακίδα που δείχνει => Αρχαιολογικός χώρος. Επί τέλους, τελείωσε η ταλαιπωρία μας, το βρήκαμε!!!!! Ας σταματήσουμε το αυτοκίνητο και ας πάρουμε το μονοπάτι...."
Κρήτη - Στον δρόμο προς την Ιεράπετρα
Καλοκαίρι 2007 - Φωτό : dyosmaraki
Και σταματήσαμε το αυτοκίνητο και πλησιάσαμε στο μονοπάτι.....Ενα μονοπάτι που όπως βλεπετε στην φωτογραφία ήταν δύσβατο από τα ξερά χόρτα (γύρευε πόσο καιρό είχε να καθαριστεί). Και νάτανε μόνο αυτό.....μπροστά μας απλωνόταν μία συλλογή από κατάμαυρα ποτιστικά λάστιχα (ξέρετε αυτά που χρησιμοποιούν για τα θερμοκήπια- στην περιοχή της Ιεράπετρας βρισκόμασταν άλλωστε). Μάλλον αυτό είναι που ονομάζουμε "νεωτερικότητα" και προσαρμογή του αρχαίου μας παρελθόντος στο σήμερα. Πάντως αυτός ο ανορθόδοξος συνδυασμός κάθε άλλο παρά έμοιαζε σε αυτό που αποκαλούμε "αρχαιολογική συλλογή"......
- Οδηγός/Συνοδός (λίγο πριν την έκρηξη): Λοιπόν τι έχεις να πείς?????
- Δυοσμαράκι (με ψυχραιμία): Χμμμμμ!!!! Λέω να αναβάλλουμε την επίσκεψη για άλλη φορά...Αλλωστε όπως λέει και ο ποιητής......
Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2008
Η Καλλικατζαρελένη.......
"Ναι! καλά! Εσείς? Τι μπορεί να θυμίζετε εσείς στους ανθρώπους?" Είπα ειρωνικά. Η φωνή μου έδειχνε να δυναμώνει.
"Χμ! " Το πλασματάκι παράτησε την ασχολία του με τα μελομακάρονα και φάνηκε προβληματισμένο......."Είδες ούτε εσύ γνωρίζεις......Καλέ, θυμίζουμε στους ανθρώπους αυτά που οι ίδιοι ξεχνούν, η που τέλος πάντων κάποιοι θέλουν να τους κάνουν να ξεχάσουν. Για παράδειγμα κάποτε εσείς οι άνθρωποι λατρεύατε τα δέντρα ως ιερά. Τώρα μεταχειρίζεστε τα δέντρα για να στολίζετε τα σπίτια σας χωρίς να νοιάζεστε καθόλου για αυτά. Να! Δες! Στολίζετε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και μετά αφού κάνετε το κέφι σας, το πετάτε άψυχο και κακοποιημένο στους δρόμους. Εμείς όμως κάθε χρόνο ανεβαίνουμε στη γη,τριγυρνάμε στους σκουπιδοντενεκέδες και μαζεύουμε τα δέντρα που πετάτε εσείς και τα παίρνουμε στη χώρα μας όπου ειδικοί επιστήμονες τα βάζουν στην εντατική για να τα σώσουν. Επειτα κλέβουμε κανένα φαναράκι από αυτά τα παλιά σπιτάκια που εσείς κατεδαφίζετε, και με αυτά στολίζουμε τα μαραζωμένα κλαράκια για να φωτίζονται. Μετά μαζευόμαστε γύρω από αυτά τα αδύναμα δεντράκια και τους τραγουδάμε. Και εκείνα αρχίζουν να συνέρχονται γιατί τα παλιά τραγούδια που εσείς οι άνθρωποι δεν τραγουδάτε πια, μιλάγανε για δέντρα, για τιτιβίσματα πουλιών, για τη φύση. Φαίνεται λοιπόν πως αυτά τα τραγούδια αρέσουν στα δέντρα αφού κολακεύονται. Απόδειξη είναι πως μέσα σε μια εβδομάδα τα ξεραμένα δεντράκια πετούν τρυφερά βλαστάρια. Και σαν δούμε πως ένα δέντρο πέταξε νέα βλαστάρια, σημάδι πως θα ζήσει, τότε από τη χαρά μας ξεφαντώνουμε στον χορό"
"Ναι! καλά! Σιγά μην ξέρετε εσείς να τραγουδάτε και να χορεύετε. Αυτά είναι παραμύθια"ξεφώνισα με θυμό.
"Μα το παραμύθι δεν είναι συνώνυμο του ψεύδους. Πολλές αλήθειες κρύβονται μέσα στα παραμύθια. Εξ άλλου βρε κουτό, συνέχισε η Καλλικαντζαρελένη, από εσάς τους ανθρώπους μάθαμε τα τραγούδια και τους χορούς. Μοναχά που εμείς εξακολουθούμε να αγαπάμε τα δέντρα αλλά και τα τραγούδια που μιλάγανε για αυτά, ενώ εσείς οι άνθρωποι δεν ξέρω τι έχετε πάθει, θαρρείς και στοιχηματίσατε μεταξύ σας ποιός θα ξεχάσει γρηγορότερα τα τραγούδια και ποιός θα φυτέψει αντί για δέντρα τα περισσότερα τσιμέντα στη γη με αποτέλεσμα να διώχνετε τα δέντρα και στη θέση τους φυτεύετε μπετά. Εμείς όμως οι κάτοικοι της Καλλικαντζαρίας προσπαθούμε να σας σώσουμε. Αυτά τα δεντράκια που θα αναστηθούν με την φροντίδα μας την επόμενη φορά που ερχόμαστε στη γη (το 12ήμερο δηλαδή), τα φέρνουμε μαζί μας. Πάμε στα δάση,τα φυτεύουμε και αυτά από την ευχαρίστησή τους αρχίζουν και σιγομουρμουράνε τα τραγούδια που άκουγαν όταν βρίσκονταν στην εντατική. Μάλιστα αν θυμάσαι το 2004 θάτανε που εσείς οι άνθρωποι είχατε πετάξει τόσα πολλά δέντρα που όταν τα κατεβάσαμε στην Καλλικαντζαρία έγειρε η γη από το πολύ βάρος. Γελούσα όταν άκουγα από τα δελτία ειδήσεών σας πως μετακινήθηκε λέει ο άξονας της γης. Χι χι χι. Φέτος όμως κινδυνέψαμε να μη βρούμε δάση να φυτέψουμε τα δέντρα που φέραμε, έτσι όπως τα καταφέρατε με τις φωτιές εσείς οι άνθρωποι. Δεν αφήσατε τίποτα όρθιο. Μάλιστα αφού ψάχναμε να βρούμε τα γνώριμα δάση, στο τέλος παρά λίγο να πιστέψουμε πως βγήκαμε από λάθος τρύπα σε λάθος πλανήτη".
" Δεν ήξερα πια τι να πω......Αυτά τα πρωτάκουστα που μου έλεγε η Καλλικαντζαρελένη μου ανέτρεπαν όσα είχα μάθει μέχρι εκείνη τη στιγμή για τους καλλικάντζαρους. Δεν ήθελα να την πιστέψω, όμως τα έλεγε με τόσο πειστικό τρόπο. Για να βγω από τη δύσκολη θέση ψιθύρισα "Ξημερώνει...."
Λες και σήμανε συναγερμός η Καλλικαντζαροελένη πετάχτηκε πάνω, μάζεψε κάτι σακουλάκια που είχε αφήσει λίγο παραπέρα, κατάλαβα πως βιαζόταν να φύγει.....
Εκλεισα την κουρτίνα και αποκοιμήθηκα. Στον ύπνο μου είδα ένα δέντρο και μέσα από το θρόϊσμα των φύλλων του ακουγόταν ένα τραγούδι.......